[เถรี]

ลำดับถัดไปก็จะกล่าวว่า "นกหัสดีลึงค์ เสียงอึงคะนึงในเมฆี กายางางวงมี เหมือนกุญชรช้อนชูเศียร ฯลฯ" นกหัสดีลิงค์นี่คือนกในตำนานว่าตัวใหญ่มาก ใหญ่ขนาดหิ้วช้างไปกินเป็นอาหารได้..! แม้กระทั่งในปัจจุบันของเราก็มีการสร้างเมรุรูปนกหัสดีลิงค์ เพื่อเอาไว้เผาพระมหาเถระผู้สำคัญทางภาคเหนือของเรา

ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า ในเมื่อมาในส่วนของสัตว์ทวิบาท คือสองเท้า ก็มีเบื้อ ซึ่งกระผม/อาตมภาพเกิดมาก็ไม่เคยเห็นของจริง รูปก็ไม่เคยเห็น ได้ยินแต่คำบอกเล่าต่อ ๆ กันมาจากคนเฒ่าคนแก่เท่านั้น มีนกการเวก มีนกหัสดีลิงค์ ซึ่งทั้งหลายเหล่านี้ส่วนใหญ่แล้ว ก็เป็นสัตว์ในตำนานหิมพานต์ทั้งนั้น

คราวนี้มาถึงสัตว์อปาทะกา ก็คือไม่มีเท้า ท่านก็แบ่งเอาไว้เป็นสองพวก ก็คือสัตว์บกและสัตว์น้ำ โดยที่แต่งเป็นโคลงเอาไว้ว่า "สองพวกประจำ สัตว์บกสัตวน้ำ จำร่ำไขขาน พระยานาคราช ต่างชาติตระการ งูบริวาร อเนกอนันต์ ฯลฯ" ได้ยินมาถึงตรงนี้ ท่านทั้งหลายก็คงเข้าใจชัดเจนแล้วว่า สิ่งที่ท่านพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) เขียนเอาไว้ในสัตวาภิธานั้น ไม่ใช่มีจริงทุกประการ

ถัดไปก็คือสัตว์ไม่มีเท้าในน้ำ ท่านได้กล่าวว่า "ขึ้นกนต้นนามกร วารีจรมีนานา ปลาวาร์ณขึ้นในวา รีโผนเผ่นเล่นชลธาร กระเบนก็เบนหนี ปลาอินทรีหนีปลาวาร์ณ ฯลฯ"

ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า ในยุคสมัยนั้น ๆ โอกาสที่จะได้เห็นทะเลมีน้อยมาก แต่ว่าท่านพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) ท่านกล่าวถึงปลาวาฬ ซึ่งในรุ่นที่กระผม/อาตมภาพเรียนหนังสืออยู่นั้น ปลาวาฬ ไม่ได้สะกดด้วย ฬ.จุฬา อย่างสมัยนี้ แต่สะกดว่า วาร์ณ

แล้วอีกส่วนหนึ่งที่ท่านบอกเอาไว้กลาง ๆ เพื่อที่ให้ทุกคนร่วมกันคิด ร่วมกันแก้ไข ให้หนังสือสัตวาภิธานของท่านนั้นเป็นตำราที่ถูกต้องอย่างแท้จริง โดยกล่าวเอาไว้ในแม่เกยว่า "ขึ้นเกยกล่าวพรรณนา จตุบาทา ที่นามอันเลื่องเนื่องเกย ท่านผู้นั่งฟังอย่าเฉย ใดผิดที่เคย สังเกตในเภทพรรณสัตว์ เชิญช่วยติค้านทานทัด แลแก้ไขคัด ให้ชัดให้ชอบตอบขาน ฯลฯ" ท่านบอกแล้วว่า ที่ท่านว่ามา ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ให้ช่วยกันแก้ไขได้