[เถรี]

ดังนั้น..ในส่วนที่ท่านถามมานี้ ถ้าหากว่ากันแล้ว ตามเฉพาะในหนังสือสัตวาภิธาน ก็แปลว่าท่านพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) นั้น จัดเอาชื่อหมู่สัตว์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะ มากเท้า สี่เท้า สองเท้า ไม่มีเท้า สัตว์บก สัตว์น้ำ เฉพาะที่เกี่ยวเนื่องด้วยแม่สะกดของอักษรไทยเอาไว้ ส่วนจะเป็นสัตว์ในตำนาน เป็นสัตว์ในหิมพานต์ ซึ่งได้ยินบอกเล่ามาโดยประการเดียวอย่างไร ท่านไม่ได้ใส่ใจตรงนั้น

ดังนั้น..ตะบองพลำก็อาจจะเป็นเพียงสัตว์ในตำนานประมาณเดียวกับนกการเวก เมื่อถึงเวลาผู้ใหญ่เล่าฟังต่อ ๆ กันมา ท่านก็จดก็จำเอาไว้ แต่ถ้าหากว่ามีตะขาบซึ่งตัวใหญ่ได้ขนาด กระผม/อาตมภาพอยากจะเชื่อว่า ขนาดตัวกว้างสักฟุตเดียวก็พอ รับรองว่ากัดช้างตายแน่นอน..! เนื่องเพราะว่าเคยเห็นตะขาบตัวกว้างกว่าหัวแม่มือกระผม/อาตมภาพหน่อยเดียว สามารถกัดหนูตัวใหญ่ตายแล้วกินเป็นอาหารได้..! ถ้าหากว่าเปรียบเทียบแล้ว ขยายใหญ่ขึ้นมาสักฟุตหนึ่ง หรือ ๑๒ นิ้ว รับรองได้ว่ากินช้างได้แบบตะบองพลำในตำนาน..!

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายจะเห็นได้ว่า ตะบองพลำที่ถามมานั้น ในแง่ของสัตวศาสตร์ หรือวิทยาศาสตร์ ถ้าไม่ตายเสียก่อน ลอกคราบไปได้เรื่อย ๆ และมีอาหารสมบูรณ์ สามารถโตได้ขนาดนั้นจริง ๆ

ส่วนในแง่จิตศาสตร์ บรรดาท่านผู้มีฤทธิ์ หรือสัตว์เดรัจฉานกึ่งทิพย์ สามารถแปลงกายให้เป็นรูปตะขาบเหล่านี้ได้ง่ายมาก

ส่วนในตำราสัตวาภิธานนั้น ถือว่าเป็นสัตว์ในตำนานที่ได้รับการบอกเล่าต่อ ๆ มา แล้วพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) ท่านก็นำเอามาจัดเอาไว้ในหนังสือนี้เท่านั้น

วันนี้ก็รบกวนเวลาท่านผู้ฟังมามากแล้ว ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๒ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)