[เถรี]

เรื่องนี้ทางหน่วยที่กระผม/อาตมภาพสังกัดอยู่ มีรถจมไป ๒ คัน แล้วก็ขอทางกองร้อยข้างเคียง ส่งรถ "รสพ" ไม่ใช่รถรับส่งพัสดุภัณฑ์ โปรดอย่าเข้าใจผิด รถสายพานลำเลียงพล ไปช่วยดึงรถบรรทุก ที่เรียกง่าย ๆ ว่า GMC ขึ้นมา ปรากฏว่ารถสายพานทั้ง ๒ คันก็จมไปด้วย สรุปก็คือรถยนต์บรรทุกหรือที่เรียกกันว่า GMC มีของสิบเอกบุญยูร ทรัพย์อุปการ คันเดียวที่รอด เพราะว่าจอดอยู่บนถนน

ถามว่าทำไมไม่ไปจอดหลบแบบคนอื่นเขา ? สิบเอกบุญยูรบอกว่า จากประสบการณ์ที่เคยรบแถวเขาค้อ หินร่องกล้ามาแล้ว ถ้าหากว่าไม่ใช่สถานที่ซึ่งได้รับการบดอัด จนกระทั่งสามารถรับน้ำหนักรถได้ เราจะไว้ใจไม่ได้สักที่เดียว แกก็เลยยอมเป็นเป้าของอาวุธหนัก ด้วยการจอดรถเด่นหราอยู่บนถนนเลย ใครจะด่าก็ช่างมัน แล้วท้ายสุดก็รอดอยู่คันเดียว..!

ดังนั้น..ในเรื่องของการรบ ชีวิตของเราจะหมดไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอ ๆ กับการปฏิบัติธรรมเลย อะธุวะ ชีวิตัง ธุวะ มะระณัง ใครที่ปฏิบัติธรรมสาย มจร. หรือบางทีเรียกสายพองยุบ จะต้องท่องกันทุกคน

อะธุวะ ชีวิตัง ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง

ธุวะ มะระณัง ความตายเป็นของเที่ยง

อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง ตัวเราจักต้องตายเป็นแน่แท้

อยู่ชายแดนตายง่าย ๆ จริง ๆ ขนาดหลบอยู่ในหลุมบุคคล โอกาสตายไม่มี ยิงอย่างไรก็ต้องเลยหัวไป แต่ปรากฏว่าลูก ค. ที่เราเรียกว่าปืนครก ความจริงปืน ค.ย่อมาจากเครื่องยิงลูกระเบิด เราเห็น "ค." ก็เลยเรียกว่าปืนครกก็แล้วกัน

หย่อนลงกลางหลุมพอดี ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ หาซากไม่เจอหรอก กลายเป็นเนื้อบดเละ ๆ อยู่ในหลุมนั่นแหละ ไม่ต้องเสียเวลาเอาขึ้นมา มีเครื่องหมายอะไรที่พอบ่งบอกได้ว่าเป็นตัวตนของเขา ก็เก็บไว้ให้ญาติสักชิ้นหนึ่ง ไอ้ที่เหลือก็กลบไปเลย..!

ในเมื่อชีวิตหาความเที่ยงไม่ได้ในศึกในสงคราม เมื่อไม่นานมานี้ อ่านคำสรุปหรือคำคมเกี่ยวกับภาวะสงครามว่า "สงครามก็คือการส่งคนหนุ่มที่ไม่รู้จักกันไปฆ่ากันตาย โดยที่คนแก่ ๆ สองสามคนที่รู้จักกันเป็นคนสั่ง..!"