[เถรี]

พระสารีบุตรเถระจึงให้พระโลสกเถระอยู่เจริญกรรมฐาน ไม่ต้องออกบิณฑบาต ท่านจะบิณฑบาตมาเลี้ยงเอง ครั้นได้อาหารมาเต็มบาตร กลับมาถวายให้กับพระโลสกเถระ ท่านกลับเห็นว่าเป็นบาตรเปล่า ๆ ไม่มีอะไรเลย นั่นก็คือกรรมบัง..!

จนกระทั่งพระสารีบุตรเถระต้องเอามือจับบาตรเอาไว้ พระโลสกเถระถึงได้มองเห็นอาหาร แล้วก็สามารถที่จะฉันอาหารได้อิ่มเต็มที่ ครั้งเดียวในชีวิต ๒๐ กว่าปี ท่านจึงเห็นทุกข์เห็นโทษว่า เมื่อเกิดมาแล้ว มีเวรมีกรรมตามมาถึงขนาดนี้ องค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า สอนให้เราปล่อยวางซึ่งร่างกายนี้ ก็เป็นเรื่องที่สมควรอย่างยิ่ง จึงถอนจิตจากการยึดเกาะในร่างกาย กลายเป็นพระอรหันต์ และนิพพานเดี๋ยวนั้นเลย..!

เราจะเห็นว่าคนเราหมดบุญก็ตาย หมดกรรมก็ตาย หมดอาหารก็ตาย หมดอายุก็ตาย ความตายมาถึงเราได้ทุกเวลา ไม่ใช่ว่าต้องอายุเท่าคุณเมฆถึงจะตาย น้อยกว่านั้นก็ตายมานับไม่ถ้วนแล้ว เด็กบางคนอยู่ในท้องแม่ก็แท้งแล้ว เพราะสร้างกรรมหนักเอาไว้ บางคนเป็นเด็กเล็กแล้วก็ตาย เป็นเด็กโตแล้วก็ตาย บางคนก็อยู่จนแก่ นึกว่าจะอยู่ต่อได้อีก ปรากฏว่าโดนลูกตำรวจรุมตีตาย..! เรื่องนี้เกี่ยวกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ?

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเราทั้งหลายต้องดูว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณเมฆ วินัย ไกรบุตร ก็คือกรรมเก่าส่งผล ให้เจ็บไข้ได้ป่วยหนักอยู่หลายปี ครั้นสิ้นกรรมแล้วก็ตาย

ดังนั้น..คนรุ่นเก่า ๆ เวลาไปงานศพ ก็จะบอกว่า "คนโน้นหมดบุญแล้ว" "คนนี้หมดกรรมแล้ว" ก็คงต้องแล้วแต่สภาพของเขาที่เราเห็นอยู่ ถ้าหากว่าอยู่กับคุณงามความดี ถึงเวลาเสียชีวิต เขาก็บอกว่าหมดบุญ หรือว่า สิ้นบุญ ถ้าหากว่าสร้างแต่ความไม่ดีมาตลอดชีวิต ถึงเวลาตาย เขาก็เรียกว่าหมดกรรม หรือ สิ้นกรรม ซึ่งตรงนี้น่าจะเป็นคนที่ยังอยู่หมดกรรม ไม่ต้องมาลำบากเพราะเขาอีก..!

เรื่องของความตายเป็นธรรมดาของทุกถ้วนทั่วตัวสัตว์ คำว่าสัตว์ในที่นี้ หมายถึงทุกภพทุกภูมิ ทุกหมู่ทุกเหล่า ตราบใดที่ยังไม่สามารถหลุดพ้นเข้าสู่พระนิพพานได้ ก็ต้องเวียนว่ายตายเกิด ทนทุกข์ทรมานอยู่ในวัฏฏะนี้ หาที่สุดไม่ได้ เพราะว่าเกิดมาก็ต้องมี รัก โลภ โกรธ หลง ติดมาเลย

อย่างที่ศาสนาคริสต์ท่านใช้คำว่า บาปกำเนิด ก็คือบาปที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ความจริงแล้วติดตัวมาก่อนเกิด เนื่องเพราะว่าชาติก่อน ๆ ทำสิ่งที่ไม่ดีเอาไว้ จึงส่งผลมาถึงชาติปัจจุบันนี้ เมื่อมีกิเลส ก็สร้างกรรม ด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ เมื่อเกิดกรรม คือการกระทำ ผลของกรรมนั้นก็ส่งผล เรียกว่าวิบาก บาลีว่า วิปาก (วิ - ปา - กะ) ก็จะทำให้เราวนเวียนไม่รู้จบอยู่อย่างนี้