[เถรี]

บางท่านบอกว่าพยายามจับภาพพระเป็นกสิณแล้ว แต่ว่าไม่สามารถที่จะจำภาพพระติดตาได้ จะต้องทำอย่างไรจึงจะจำภาพพระติดตาได้ ? กระผม/อาตมภาพถามว่า "โยมลืมตามองภาพพระแล้วหลับตาลงนึกถึงภาพนั้น..ถึงร้อยครั้งหรือไม่ ?" เขาบอกว่า "ไม่ถึง" จึงได้บอกว่า "ไปอ่านตำราใหม่"

การฝึกกสิณ เขาให้ลืมตามองวัตถุที่เราใช้เป็นองค์กสิณ หลับตาลงนึกถึง พอภาพเลือนหายไป ก็ลืมตามอง หลับตาลงนึกถึงใหม่ ทำอย่างนี้เป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง กว่าที่จะหลับตาและลืมตา สามารถที่จะเห็นภาพนั้นได้เท่ากัน ในเมื่อขั้นต้น เราต้องมองและจำเป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง แต่ตัวเองทำยังไม่ถึงร้อยครั้ง แล้วมาโวยวายว่าไม่ประสบความสำเร็จ..!?

เรื่องของการปฏิบัตธรรมนั้น เราจำเป็นที่จะต้องใช้ความอดทนและความพากเพียรเป็นอย่างมาก เนื่องเพราะว่าสิ่งที่ทำนั้น อันดับแรกเลยก็คือเป็นการฝืนกระแสโลก ในเมื่อฝืนกระแสโลก ก็มักจะตกเป็นขี้ปากของคนรอบข้าง ที่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับการปฏิบัติธรรมของเรา

กระผม/อาตมภาพเองเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เพราะว่าเริ่มปฏิบัติธรรมตั้งแต่อายุเพิ่งจะ ๑๕ - ๑๖ ปี แล้วทุ่มเทอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ว่าจะพี่น้องหรือเพื่อนฝูงทุกคนว่า "มันบ้า..!" แต่ว่าหลังจากที่เพียรพยายามไปหลายปี จนกระทั่งเริ่มปรากฏผล เมื่อไม่นานนี้ พระครูธรรมธรแสงชัย กนฺตสีโล เจ้าสำนักสงฆ์ถ้ำทะลุ พระน้องชายของกระผม/อาตมภาพเอง ยังกล่าวว่า "ถ้าผมทำอย่างหลวงพี่สมัยก่อน ป่านนี้ผมก็สบายไปแล้ว"

เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพเริ่มต้นจากการฝึกกสิณ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งที่ใช้เป็นองค์กสิณจึงจำเป็นต้องอยู่ใกล้ตัวตลอด โดยเฉพาะในช่วงที่ฝึกกสิณทั้ง ๔ สี ก็คือวรรณกสิณ ก็จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์มาพ่นสี สีขาว สีเหลือง สีแดง สีเขียวเข้ม แล้วก็ติดไว้ในห้องรอบทุกทิศ แม้แต่หลังคาก็ติดไว้ด้วย พูดง่าย ๆ ว่าต่อให้นอนหงายก็ต้องมองเห็นดวงกสิณ

แล้วพระครูธรรมธรแสงชัย ตอนนั้นเข้ามาเห็นกระผม/อาตมภาพนั่งเพ่งภาพกสิณเมื่อไร ก็บอกว่า "มันบ้า..!" แต่พอมาปัจจุบันกลับบอกว่า "ถ้าผมทำอย่างหลวงพี่ ตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็สบายไปแล้ว"