[สายท่าขนุน]

เพราะฉะนั้น การนั่งก็เช่นเดียวกัน บางครั้งอาจจะนั่งไม่นาน
แต่ที่สำคัญคือ ขณะที่เรานั่งนั้น เราทำอะไร ?
ถ้าขณะที่เรานั่งนั้น เราได้พิจารณาดูเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
แล้วเราสามารถที่จะรู้เท่าทันสิ่งที่เกิดขึ้นได้นั้น แสดงว่าเราอยู่กับปัจจุบันได้
การอยู่กับปัจจุบันนั้น จริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะว่า จริง ๆ เรานั้นอยู่กับปัจจุบันตลอด
เราไม่สามารถวิ่งกลับไปในอดีตได้ ไม่มีเครื่องมือให้เรากดปุ่ม
แล้ววิ่งกลับไปอดีต ไม่มีเครื่องมือที่พาเราไปอนาคตได้
จริง ๆ เราอยู่กับปัจจุบันตลอด
แต่ใจของเราต่างหากที่ไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน
ใจของเราต่างหากที่บางครั้งวิ่งไปติดกับในอดีต
ใจของเราต่างหากที่บางครั้งวิ่งไปติดกับในอนาคต
บางคนก็วิ่งไปติดกับอดีตที่ไม่ดี แล้วก็ติดอยู่อย่างนั้น ออกมาไม่ได้
นั่งหลับตาทีไร ? ก็วิ่งไปหาอดีตอันนั้น
บางคนก็ไปติดกับอนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น ที่เราอยากได้ อยากเป็น อยากมี ไปติดกับอนาคตอันนั้น
เพราะฉะนั้น ใจของเราก็เลยวิ่งข้ามไป ข้ามมา ข้ามปัจจุบันไป
ไปติดกับอดีตบ้าง ไปกับอนาคตบ้าง
เพราะฉะนั้น ถ้าเราสามารถหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เป็นเครื่องเตือนให้เราอยู่ในปัจจุบันได้ ก็จะเป็นสิ่งที่ดี