[ลัก...ยิ้ม]

๙. “ถ้าหากยอมรับกฎธรรมดานี้อย่างจริงใจ ความสงบจึงจะเกิดได้กับจิต อะไรมากระทบอารมณ์ก็วางได้หมด นี่มันอารมณ์พระอรหันต์นะ หรือเอ็งทำได้ ยังไม่ได้ค่ะ ลูกยังห่วงอยู่กับเหล่าเดียรถีย์ที่เข้ามาในวัด อย่าอ้างคนอื่น กรรมใครกรรมมัน พวกปล้นพระศาสนาหากิน เดียรถีย์-อลัชชี มันมีอยู่เป็นปกติ ตั้งแต่สมัยพระพุทธเจ้ายังมีชีวิตอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นจงวางใจเสียให้ได้ บันทึกไว้ แต่อย่าเอาจิตไปเกาะความเลวของเขาเข้า ถามจริง ๆ เถอะ เขาทำชั่ว อย่างพระเทวทัต เวลาตกนรกใครตกแทนเขาได้บ้างหรือเปล่า เปล่าค่ะ แล้วเอ็งไปเกาะความเลวของเขา มีสิทธิ์ตกนรกด้วยหรือเปล่า ก็คงมีสิทธิ์ค่ะ นั่นสิ แล้วไปจับความเลวของเขาทำไม ปากบอกว่าจะไปพระนิพพาน แต่จิตเกาะเลวอยู่อย่างนั้น แล้วจะไปได้อย่างไร”

๑๐. “ไม่เอานะ คิดเสียใหม่ ใครดีใครเลวก็เรื่องของเขา เราจะไปนิพพาน จะต้องไม่สนใจเรื่องของคนอื่น ดูกาย ดูจิตของเราเข้าไว้ อย่าให้ไปดีไปเลวตามเขา เพราะนั่นไม่ใช่ของจริง เป็นธรรมของชาวโลก มันพ้นโลกไม่ได้ ต้องหมั่นเอาจิตมาเกาะพระธรรม ปฏิบัติธรรมให้ได้ดีที่สุด พยายามอย่าเหยาะแหยะ ๆ ทำจิตไร้กำลังเสียเรื่อย เอาใหม่นะ ทีมันติดดี ติดเลวของผู้อื่น ทำไมจิตมันถึงตื่นได้ อยากรู้เรื่องของคนอื่นเขาไปเสียหมด”

๑๑. “ให้เอาสภาวะจิตแบบนั้นแหละมาตื่น มาอยากรู้เรื่องของพระธรรมว่า ทำไมพระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสอย่างนี้ แล้วทำอย่างไรถึงจะได้ผลตามอย่างนั้น มาตื่นทางธรรม ดีกว่าตื่นทางโลก เราจะไปพระนิพพาน ต้องเพียรรู้เรื่องของพระธรรม ไม่ใช่เพียรรู้เรื่องทางโลก ทำเสียใหม่”