รุ่งขึ้นคุณสมานและภรรยาก็รีบมา ตั้งแต่เที่ยงกว่า ๆ ตอนนั้นพ่อฉันเพลเสร็จก็นั่งรับแขกอยู่ตามปกติ พอคุณสมานและภรรยาเข้ามาในห้อง พ่อก็กวักมือเรียกทันที
"ลูกชายลูกสาวเอ๊ย มา เข้ามาใกล้ ๆ พ่อ เออ คิดได้อย่างนี้เป็นคนดี ควรมอบกายถวายชีวิตให้พระพุทธเจ้าได้ ควรเป็นศิษย์เป็นครูกันได้"
โฮ..เลย โห่ร้องไห้ระงมสมใจกลั้นเลย น้ำหูน้ำตาน้ำมูกนองหน้ากันเลย หน้ายังงี้บานเหมือนพระจันทร์วันเพ็ญกันเลยละ เมื่อวานนี้ร้องรันทดแทบขาดใจ มาวันนี้ร้องปิติเต็มใจสมปรารถนา
แล้วหลวงพ่อก็สอนหัวข้อธรรมให้คุณสมานด้วยเสียงเบา ๆ ด้วยสีหน้าท่าทางที่สบาย ๆ
หลวงตาก็มีความสุขที่คุณสมานและภรรยามีความสุข
เจ้าประคุณเอย ใจที่หยั่งรู้ของพ่อนั้นลึกล้ำยาวไกลนักหนา วิธีการสอนทรมานศิษย์ก็แยบยลหาญกล้าประมาณไม่ได้ ช่างไม่กลัวศิษย์จะขาดใจตายหรือโกรธจนเป็นมิจฉาทิฏฐิไปเสียก่อน
พ่อเอย..ความหยั่งรู้เอย ความงามแห่งสีหนาทบันลือเอย
แต่ค่อนข้างจะ..กราบขอประทานอภัยจะ..แรงฤทธิ์แรงเกินกว่าที่ใจมนุษย์มนาเขาจะรับได้เสียจริงหนอ....