[ลัก...ยิ้ม]

๔. “การดับไฟที่มีเชื้อ ต้องดับที่ต้นเหตุ อย่าไปดับที่ปลายเหตุ เรื่องอื่น ๆ อย่าไปสนใจ ให้รีบแก้ไขอารมณ์ร้ายของจิตเราเองก่อน เช่น เรื่องความวิตกเกี่ยวกับเรื่องท่านพระมหาวีระ จะกลับหรือไม่นั้น เอ็งอย่าเพิ่งเอาจิตไปจับ ปล่อยวางทิ้งไปก่อน ลืมมันเสีย คิดไปก็ทำให้จิตเศร้าหมอง เป็นการบั่นทอนกำลังของจิตให้คลอนแคลน ไม่มีแรงจะต่อสู้กิเลสได้”

๕. “เอ็งต้องระงับตัดอารมณ์นี้ทิ้งไป ไม่เช่นนั้นการปฏิบัติธรรมก็จะไม่มีผล มาพูดถึงแนวการละอารมณ์โกรธ โลภ หลง ที่เข้ามาสิงอยู่ในจิตดีกว่า เอ็งมันเป็นคนเกิดนาน เรียกว่ามีญาติมาก และเวลานี้ พระท่านตั้งแต่สมเด็จองค์ปฐม ลงมาจนถึงพระอริยสาวก ท่านตามสงเคราะห์เอ็ง เพราะความเป็นญาติอันนี้”

๖. “แต่ยังก่อน เอ็งต้องคิดถึงหลักของความเป็นจริง การเกิด การตายทุกครั้ง คนเราไม่ได้สร้างกรรมดีเสมอไป อารมณ์ที่เป็นอกุศลมักจะเข้าสิงจิต ให้ทำกรรมชั่วเสียมากกว่ากรรมดีหลายร้อยหลายพันเท่านัก เพราะจิตที่ยังต้องจุติอยู่นั้น ต่างก็ยังมีอารมณ์ของไฟโมหะ โทสะ ราคะ เข้าครอบงำ ให้ทำกรรมอันเนื่องจากอารมณ์ทั้ง ๓ นั้น สร้างกรรมชั่วสืบต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด”

๗. “เพราะฉะนั้นจงคิดไว้เสมอว่า การมีญาติมากยังไม่สำคัญเท่ากับการมีศัตรูมาก ศัตรูมาจากไหน ก็มาจากการสร้างเวรต่อกรรมของตัวเราเองในชาติก่อน ๆ เพราะฉะนั้น เมื่อมีกรรมอันเป็นอกุศลมากระทบจิต ไม่ทางกายกรรม วจีกรรม มโนกรรมก็ดี ก็จงรู้ไว้เถิดว่า นั่นเป็นกฎของกรรมที่ตัวเราทำเอาไว้ในอดีตเข้ามาตอบสนอง”

๘. “ดังนั้น การแก้ไขอารมณ์ถูกกระทบ ก็ต้องสำรวมมโนกรรม วจีกรรม กายกรรม ให้สงบเข้าไว้ อย่าไปต่อกรรมกับบุคคลผู้อื่นที่เข้ามากระทบเป็นอันขาด ใหม่ ๆ อาจจะเผลอบ้าง แต่ต้องเพียรเอาสติคุมอารมณ์ของจิตเข้าไว้ เราจะไม่เป็นศัตรูกับใครอีก ทั้งกาย วาจา ใจ และพยายามจะสงบอารมณ์ไม่เป็นศัตรูกับจิตของตนเอง ไม่ทำร้ายจิตของตนเอง *ตั้งใจมีอภัยทานให้กับอารมณ์จิตของตนเองอยู่เสมอ โดยการปล่อยวาง ระงับ หรือตัดอารมณ์ร้ายที่เป็นไฟโมหะ โทสะ ราคะ ไปเสียจากจิตด้วยความตั้งใจจริง*”