ถาม : ปฏิบัติพุทโธและกำหนดลมหายใจ พอออกจากการปฏิบัติ โกรธกับโลภรู้สึกว่ามันเป็นสภาวะร้อนแล้วเราจับง่าย ละความไม่พอใจง่าย แต่ให้ละความพอใจ ละความหลง ความฟุ้งซ่าน ทำไม่ค่อยได้ มีเทคนิคอย่างไรที่ทำให้เราไม่หลงหรือฟุ้งซ่านไปนาน ?
ตอบ : สำคัญที่สุดก็คือตอนนั่ง เราทรงอารมณ์ได้เท่าไร จะลุกไปทำอะไรให้เอาสติประคองอารมณ์ให้อยู่กับเราให้นานที่สุด
ส่วนใหญ่เราลุกแล้วเราทิ้งเลย การปฏิบัติก็เหมือนกับการว่ายทวนน้ำ พอเราปล่อยก็ลอยไปตามน้ำ เราก็จะไปเดือดร้อนกับ รัก โลภ โกรธ หลง อีก แต่ถ้าเราพยายามประคองรักษาเอาไว้อยู่ตลอด ถึงเวลา รัก โลภ โกรธ หลง ก็กินใจเราไม่ได้
แรก ๆ ก็ประคองอารมณ์ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวเดียวก็สลายแล้ว แต่ถ้าเราพยายามตั้งสติ รักษาเอาไว้ให้ได้เท่ากับตอนที่เรานั่ง แรก ๆ ได้สักครึ่งชั่วโมงก็เก่งแล้ว แล้วค่อยเพิ่มเป็นชั่วโมง..สองชั่วโมง..สามชั่วโมง..ครึ่งวัน..วันหนึ่ง..สองวัน..ห้าวัน..สิบวัน จะได้มากขึ้นเรื่อย ๆ
ถาม : เคยปฏิบัติในลักษณะ ไม่ยุ่งทางโลกแล้วจะมาทางธรรมได้ง่ายมาก พอไปยุ่งทางโลก มักจะมีทิฏฐิเข้ามาแทรกว่าเป็นเหตุผลส่วนตัว ก็ปรุงแต่งไปว่า ฟังเพลงก็ได้ ทั้งที่ผิด เพราะรู้ว่าพระพุทธเจ้าท่านไม่ทำ เราก็ไม่ควรทำ ตอนที่ปฏิบัติจะรู้สึกอย่างนั้นเลย สมมติขับรถไป ง่วงนอน อยากให้หายง่วงก็จะฟังเพลง ก็ไม่ควรทั้งที่ควรจะหาเทคนิคอย่างอื่นมากกว่าในการที่จะทำให้ตื่น
ตอบ : ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ถ้ากิเลสยังแรงอยู่ ก็ชักเราไปทางอื่นจนได้ ถ้ารู้ตัวเมื่อไรก็เลี้ยวกลับ สำคัญว่าถ้าเรารักษาอารมณ์ได้ กิเลสก็จะกินเราไม่ได้ ส่วนใหญ่เราเลิกแล้วเราเลิกเลย พยายามไปลองประคองดู
แรก ๆ ก็ได้เดี๋ยวเดียวเท่านั้น พอนาน ๆ ก็จะยืนระยะได้นานขึ้น ถ้าได้เป็นเดือนเป็นปีเมื่อไร จะมีความสุขอย่าบอกใครเชียว
ถาม : แต่พอมาพิจารณารูป รส กลิ่น เสียง รูปนี่ไม่ค่อยติดมาก แต่เสียงจะมีปัญหาเยอะ
ตอบ : กิเลสทุกชนิดแรงเท่ากัน เพียงแต่เราแพ้ตัวไหน ก็จะหนักสำหรับเราตัวนั้น ถ้าคนอื่นเขาไปแพ้เรื่องรูปเขาก็จะหงายท้องตั้งแต่ยกแรกเลย เพราะฉะนั้นเราแพ้ตัวไหนตัวนั้นจะหนักสำหรับเรา ทุกตัวน้ำหนักมันเท่ากัน
ถาม : แล้วเราควรจะหลีกเลี่ยงก่อนไหมคะ?
ตอบ : ถ้าหากเราสู้ไม่ไหวก็หลีก ถ้ารู้ว่าสู้ไม่ไหวแล้วไปสู้ก็ตายเปล่า
ถาม : ตายมาหลายรอบแล้วค่ะ ต้องหลีกก่อนใช่ไหมคะ ?
ตอบ : คนมีปัญญาเขาต้องหลีก ลองพยายามดู ขออวยพรให้เอาชนะได้ไว ๆ จ้ะ
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 30-01-2019 เมื่อ 20:13
|