[เถรี]

เราก็จะเห็นว่านี่คือดิน นี่คือน้ำ นี่คือลม นี่คือไฟ เมื่อแยกแยะออกมาจนครบถ้วนแล้ว ไม่มีอะไรเหลือเป็นตัวตนของเราเลย สภาพตัวตนของเราจริง ๆ แล้วไม่มี สภาพตัวตนของคนอื่น ของสัตว์อื่นก็ไม่มีอย่างนี้เช่นกัน วัตถุธาตุทั้งหมดก็ไม่มี

แต่การที่ร่างกายจับคุมเข้ามาเป็นชิ้น เป็นก้อน เป็นแท่ง ทำให้เราไปยึดถือมั่นหมายว่าเป็นตัวเรา พยายามพิจารณาให้เห็นจริงว่า ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา จนกระทั่งเมื่อมองสภาพร่างกายนี้ในทันทีทันใด สภาพจิตก็รายงานเราเลยว่าไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา จิตเราก็จะละ จะคลายจากการยึดถือในร่างกายนี้ เราก็จะมีสิทธิ์หลุดพ้นก้าวสู่พระนิพพานได้ แต่ถ้าเรายังยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้อยู่ เราก็ต้องเวียนว่ายตายเกิด ทุกข์ทรมานต่อไปไม่รู้จบ

การพิจารณาธรรมนั้น ขอให้พยายามเห็นให้ได้ทุกเวลา ไม่ว่าจะทำหน้าที่การงานใด ๆ ก็ตาม เห็นเด็ก เห็นผู้ใหญ่ เห็นคนแก่ ให้รู้ว่าไม่เที่ยง ให้เห็นว่าแต่ละคนกำลังทำสิ่งต่าง ๆ อยู่บนกองทุกข์ของแต่ละคนนั้น

และท้ายสุดทั้งหมดก็ล้วนแต่ประกอบขึ้นจากธาตุสี่ ไม่มีอะไรยึดถือเป็นตัวตนเราเขาได้เลย เมื่อเห็นจริงดังนี้แล้ว ก็ให้กำหนดจิตว่า ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรที่ยึดถือมั่นหมายเป็นตัวตนได้ เราก็สักแต่ว่าเป็นผู้อาศัย ถึงเวลาสิ้นชีวิตลงก็ก้าวพ้นไปสู่พระนิพพาน

ความรู้สึกสุดท้ายให้ทุกคนเอาใจจดจ่ออยู่กับพระนิพพาน ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ กำหนดรู้ลมหายใจไปด้วย ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่กำหนดคำภาวนาไปด้วย ถ้าไม่มีทั้งลมหายใจ ไม่มีทั้งคำภาวนา ก็ให้กำหนดรู้ว่าไม่มีลมหายใจ ไม่มีคำภาวนา ให้ทุกท่านทำดังนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้ยินสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๕๓