[เถรี]

เมื่อก่อนเถรีเห็นว่านิวรณ์ไม่สำคัญเท่าไร เพราะคิดว่าเป็นแค่เรื่องพื้นฐานเท่านั้น ปรากฏว่าพอทำไป ๆ กลายเป็นว่านิวรณ์นี่แหละสำคัญ จิตจะสงบลงได้ มีความตั้งมั่น มีสมาธิที่รวมตัว ก็เพราะไม่มีนิวรณ์เข้ามาเกี่ยวโยง มากวนให้ขุ่นมัว มาทำให้กังวล และใช่ว่าจะง่ายที่จะตัดนิวรณ์นั้นออกไป บางครั้งก็เห็นตัวเองตัดความกังวลนั้นไปได้ บางทีก็ตัดไม่ได้ ก็แสดงว่านิวรณ์ไม่ใช่เรื่องที่ควรมองข้ามไป

ช่วงนาทีที่ปราศจากนิวรณ์เป็นความสุขทางใจ เหมือนกับเจ้าบ้านมองไปรอบบริเวณ แล้วเห็นว่า ณ เวลานั้นราบเตียนซึ่งอริราชศัตรูมาก่อกวน คนในบ้านจึงอยู่กันอย่างสงบ ร่มเย็นและเป็นสุข ถึงแม้จะชั่วคราวแต่ก็ยังมีเวลาให้ได้สงบ

สุดท้ายเถรีเลยมาสังเกตนิวรณ์ จึงได้เห็นว่า ที่แท้ก็คือกิเลสนี่เอง