[เถรี]

"จะว่าไปแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับจริตนิสัยของเด็ก ถ้ามีพื้นฐานมาดีตั้งแต่ชาติก่อน ๆ ก็จะว่านอนสอนง่าย พ่อแม่คนไหนที่มีลูกแบบนี้ก็สบายใจได้

แต่เด็กสมัยนี้หาไม่ได้ ที่หาไม่ได้เพราะพ่อแม่เลี้ยงลูกผิดตั้งแต่เล็ก ไปกินสารพัดอาหารเสริมให้ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ เด็ก ๆ ก็เลยพลังงานล้นเกิน พอคลอดออกมาก็เป็นเด็กไฮเปอร์แอกทีฟ อยู่นิ่งไม่ได้ ถ้าจับให้อยู่นิ่งจะดิ้นขาดใจตาย พวกนี้ซนยิ่งกว่าลูกลิงเสียอีก

เพราะว่าสติ สมาธิ และปัญญาของเขาก็คือเด็ก แต่พลังงานล้นเกิน เขาก็เลยต้องแสดงออกด้วยการกระโดดโลดเต้น ทำนั่นทำนี่ เอะอะโวยวายไปตามเรื่องของเขา อย่างรุ่นของอาตมาไม่มีหรอก ประเภทแคลเซียมสูง โฟเลตสูง ผสมวิตามินอะไรพวกนั้น อย่างเก่งก็กินกล้วยบดกับข้าวเท่านั้น "จะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินก็อดไปเลย..!" ในเมื่อร่างกายมีสารอาหารล้นเกิน ปฏิกิริยาก็ต้องแสดงออก เหมือนกับรถยนต์ที่เครื่องแรง

พ่อแม่ก็ห่วงเด็กเหลือเกิน ใครว่าอะไรดีตะเกียกตะกายไปหามาหมด กลัวลูกจะไม่เก่งไม่ฉลาดเหมือนเขา ต้องฟังบีโธเฟ่นตั้งแต่อยู่ในท้อง สามขวบก็หัดให้เล่นเปียโนแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันเขา ห้าขวบต้องไปเรียนกวดวิชาภาษาอังกฤษเพิ่มเติม เอากันให้บ้าไปข้างหนึ่ง..!"

จริง ๆ แล้วบ้านเรายังโชคดี ถึงพ่อแม่จะออกไปทำงานทั้งคู่ ไม่มีเวลาอยู่กับลูก ก็ยังมีปู่ย่าตายายอยู่ช่วยดูแลหลาน ต่างประเทศเขาไม่มีตรงนี้

บ้านเขาปู่ย่าตายายไปอยู่สถานสงเคราะห์คนชรา ไม่มีใครรับภาระ ถ้าครอบครัวดี ๆ หน่อย คริสต์มาสครั้งหนึ่งจึงจะได้เห็นหน้ากัน ถ้าครอบครัวไม่เอาไหน ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ต้องไปดูไปเจอกันเลย

อย่างน้อย ๆ ที่ครอบครัวไหนมีปู่ย่าตายายคอยดูแลหลาน เด็ก ๆ ก็ยังไม่ออกนอกทุ่งนอกท่ามากนัก ถ้าครอบครัวไหนไม่มี ก็ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรมของสังคมไป"