สิบเอ็ดโมงเรือสะดุดดับลงอีกที คราวนี้แค่กระตุกใหม่ก็ติด วิ่งไปอีกสักสิบนาทีมาถึงแพพักกลุ่มหนึ่ง นายท้ายเทียบเรือเข้าไป ญาติโยมทั้งหลายเพิ่งจะได้กินข้าวเช้ากันตอนนี้เอง นายยาวกับนายทองที่บอกอาตมาว่าจะไปทำงานที่ราชบุรี จัดการเอาอาหารเพลมาถวาย...
เที่ยงครึ่งออกเดินทางต่อ ประมาณสิบห้านาทีมาถึงบ้านมิยันตอง มีคนขอลงตรงนี้หกคน ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่อย่างนั้นอาตมาคงแย่กว่านี้ แรก ๆ เขารู้ว่าเป็นเรือที่อาตมาเหมาก็เกรงใจ อุตส่าห์นั่งเบียดกันเว้นที่ว่างไว้ให้
นานไปพอเมื่อยมากเข้า คราวนี้ชักหมดความเกรงใจ ขยับออกมาคนละนิดคนละหน่อย ที่นั่งของอาตมาหายไปเรื่อย ๆ จนเหลือท่านั่งยอง ๆ แบบหลวงพ่อคูณ พอขาเป็นเหน็บก็ต้องขยับเปลี่ยนท่า แต่ที่มันจำกัด นั่งเอียงก้นได้ซีกเดียว ขยับจนเข้าที่ก็พอดีเจ็บก้นต้องเปลี่ยนท่าอีก ท้ายสุดนั่งจนก้นระบมไปทุกตารางนิ้ว...
ขยับออกมาได้ค่อยสบายขึ้น บ่ายสองโมงมาถึงด่านชุยปูฮัด นายท้ายขึ้นไปจ่ายค่าผ่านทาง ราคาปกติสามพันจั๊ต แต่นี่เหตุการณ์ไม่ปกติยังไม่พอ มันยังได้คนมาล้นลำเรือ นายด่านจึงขึ้นราคาเป็นเจ็ดพันจั๊ต ต่อรองอย่างไรก็ไม่ยอมลด ท้ายสุดต้องจ่ายเขาไปจนได้...
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 17-12-2010 เมื่อ 03:42
|