[ลัก...ยิ้ม]

พุทธศักราช ๒๕๒๑ ได้เดินทางไปจังหวัดมหาสารคาม นำคณะของสำนักงบประมาณไปดูงานเพื่อจัดสรรงบประมาณ เดินทางไปถึงอำเภอบรบือได้แวะไปที่วัดขวัญเมืองระบือธรรม ไปกราบท่านพระครูเจ้าอาวาส ท่านได้พาข้าพเจ้าไปกราบพระพุทธรูปองค์หนึ่งเป็นพระยืนแกะด้วยหินเขียวสูงประมาณ ๑.๒๐ เมตร พระหัตถ์ทั้งสองข้างยกขึ้นอยู่ในท่าประทานพรเรียกว่าปางห้ามสมุทร เป็นพระพุทธรูปที่มีพระพักตร์อิ่ม พระโอษฐ์ยิ้มได้พุทธลักษณะมองแล้วอิ่มใจ อีกองค์หนึ่งเป็นพระมารวิชัยหน้าตักกว้าง ๙ นิ้ว แกะด้วยหินเขียวเช่นเดียวกัน

ท่านพระครูท่านบอกมีคนนำมาถวายไว้มี ๒ องค์ กราบเสร็จไม่ได้คิดอะไรมาก นึกอย่างเดียวเป็นบุญที่ได้กราบพระพุทธรูปเก่าแก่ เป็นพระพุทธรูปสมัยปาละอายุราว ๑,๖๐๐ ปี ไม่ได้ติดใจอะไร

ตกกลางคืนเวลาสามทุ่มได้เข้านอนที่บ้านพักรับรอง ขณะกำลังนอนหลับมีชายผู้สูงอายุ นุ่งขาวห่มขาว ไว้ผมมวยด้านหลัง รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางใจดี มานั่งข้างเตียงนอนบอกให้ไปเอาพระพุทธรูปที่ไปกราบเมื่อตอนเย็น ไปขอเก็บรักษาไว้ มันเป็นสมบัติของเราแต่อดีตชาติเมื่อ ๑,๖๐๐ ปี เราเคยเป็นเจ้าของ

ให้ไปขอท่านพระครู อย่าลืมไปเอานะ ข้าพเจ้าบอก “ไม่เอาหรอก ของมีค่า ใครจะกล้าไปขอ” ชายผู้นั้นกล่าวว่า “ไปขอท่านพระครูก็ยกให้ อย่าดื้อ บอกให้ไปเอาก็ให้ไปเอาเสีย ของ ๆ เรา ให้กราบเรียนท่านว่า อย่าจำหน่ายให้มอบให้กับเราไป พระพุทธรูปองค์นี้เคยจำหน่ายมาแล้ว ๓ ครั้ง ผู้จำหน่ายมีเหตุเป็นไปทุกคนจนเอาไว้ไม่ได้ จึงนำมาถวายไว้ หากทางวัดจำหน่ายก็จะมีเหตุอีก”

ยังคุยไม่ทันจบ *คณะที่ไปด้วยกันก็มาเรียกให้ไปนอนกันที่จังหวัดร้อยเอ็ด เมื่อเข้าที่พักของโรงแรมแล้ว ชายผู้นั้นก็ไปหาอีกแล้วก็บอกอย่างเดิม ให้ไปเอาพระพุทธรูปกลับไปด้วย แล้วเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟังขอร้องให้ไปเอาพระพุทธรูป

ตอนนั้นข้าพเจ้ารู้สึกขัดเคืองใจ จะนอนก็ไม่ได้นอน ต้องขับรถไปอีกทั้งวัน เลยไปช่วยพรรคพวกทำเวทีมวยที่บึงพลาญชัย