[เถรี]

ผมอยากจะบอกกับพวกคุณว่า ระยะแรกเริ่มนั้น การสร้างตัวเองสำคัญสุด งานนั้นก็สำคัญ แต่..สมัยก่อนหลวงปู่ดูลย์ท่านพูดทีผมสะท้อนใจเลย หลวงปู่สร้างโบสถ์ พวกเราขอโมทนากับหลวงปู่ด้วย หลวงปู่สร้างบุญใหญ่เหลือเกิน หลวงปู่บอกว่า บุญที่สำคัญที่สุด คือบุญจากการภาวนา

ผมมานึกถึงหลวงปู่ปาน หลวงปู่ปานศึกษาและปฏิบัติอยู่ถึง ๘ พรรษาเต็ม ๆ ถึงเริ่มทำงาน คุณต้องนึกว่าคุณมีเวลาอย่างนั้นหรือเปล่า ? ผมเองก็อาจจะบังเอิญเหมือนกัน พอ ๘ พรรษาก็ต้องเริ่มทำงาน ก่อนหน้านั้นผมไม่เอาเลยนะ ผมเป็นคนหวงเวลามาก แม้กระทั่งเข้าเวรหน้าห้องหลวงพ่อวัดทาซุงอยู่ ก็เข้าเวรด้วยการภาวนา รักษาอารมณ์ประคองอารมณ์อยู่ตลอด เลิกจากเวรเมื่อไร ถ้าไม่ใช่ปฏิบัติต่อในกุฏิก็ที่สวนไผ่

แล้วกุฏิของผมมีสองชั้น เข้าไปแล้วไม่ต้องมาเรียก อย่างอื่นไม่ใช่งานทั้งนั้น งานของผมก็คือภาวนา แต่ถ้าหากไปที่ใต้สวนไผ่ ที่นั่นไม่มีใครเข้าไปเรียกหรอก เขากลัวกัน ลองนึกถึงพื้นที่ ๖ ไร่แล้วด้านบนเทคอนกรีตเต็มพื้นที่ กลายเป็นถ้ำขนาด ๖ ไร่ บรรดาสัตว์เลื้อยคลานประเภทงูเหลือมตัวเท่าเสาเรือน หรือเหี้ยตัวเท่าจระเข้ถือเป็นเรื่องปกติเลย บางทีก็มาลากหมาลากแมวเข้าไปกิน ผมตะกายเข้าไปปฏิบัติอยู่ในนั้น...ตื่นเต้นดี ไม่เช่นนั้นจิตก็ไม่ยอมรับการภาวนา

ผมจะเป็นคนหวงเวลาของตัวเอง มีเวลาเท่าไรก็ทุ่มเทให้กับการภาวนา สำคัญที่ว่า ถ้าหากเราไม่กอบโกยให้มากที่สุด ถึงวาระที่ผู้อื่นต้องพึ่งเรา เราจะไม่มีอะไรให้เขาพึ่งได้ ผมถึงได้บอกว่างานทางโลกเป็นเรื่องสำคัญ แต่ว่างานทางใจนั้นสำคัญที่สุด

เราอาจจะทำแบบมีวินัย เช่นปีหนึ่งสักสองครั้ง ส่วนที่เหลือก็ทุ่มเทให้กับงานทางใจ ทำอยู่ตลอดเวลาก็ดี แต่อนุสติที่ได้เบาไป ไม่หนักแน่นเหมือนกับภาวนา พอไม่หนักแน่นเหมือนกับภาวนา ถึงเวลาจะสู้กิเลสกำลังของเราก็น้อย ถึงได้แพ้กิเลสทุกที


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ ณ บ้านอนุสาวรีย์
เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๒