พระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ตรัสสอนแต่อริยสัจหรือกฎของกรรม หรือกฎธรรมดาเท่านั้น ทรงตรัสเน้นว่า จะทรงสอนอีกกี่แสนครั้งก็ไม่พ้นจากอริยสัจ พระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ต่างบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้ด้วยอริยสัจ และสอนให้พระสาวกทุกองค์จบกิจได้ด้วยอริยสัจ เพราะอริยสัจแปลว่า ของจริงในพระพุทธศาสนาที่พระองค์ทรงพบก่อนผู้อื่นในโลก ได้พิสูจน์ด้วยพระองค์เองแล้ว จึงค่อยนำมาสั่งสอนให้ผู้อื่นได้รู้แจ้งเห็นจริงตามพระองค์ ดังนั้นคำสอนของพระองค์จึงไม่มีการเปลี่ยนแปลง เพราะเป็นของจริง (อริยสัจ) ไม่จริงพระองค์ก็ไม่ตรัส ตรัสอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นไม่เป็นอื่น คำสอนของพระองค์จึงไม่มีใครคัดค้านได้ หากยังค้านได้สิ่งนั้นมิใช่คำสอนของพระองค์
ในปัจจุบันนี้มีนักบวช สมมุติสงฆ์มากมายที่คัดค้านคำสอนของพระองค์ จะโดยเจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี ก็ล้วนเป็นโทษทั้งสิ้น เพราะชอบเอาคำสอนของพระองค์นำหน้า แล้วเอาปัญญาของตนเองออกมาอธิบายธรรมให้เพี้ยน หรือผิดไปจากอริยสัจหรือความจริง โดยจำมาผิด ๆ ก็มี แปลความหมายของพระธรรมผิดไปก็มี บางรายหลงตนเองสุด ๆ คัดค้านคำสอนเอาดื้อ ๆ เช่น สอนว่านรกไม่มี สวรรค์ไม่มี เทวดา นางฟ้า พรหมไม่มี นิพพานสูญ ตายแล้วสูญ เป็นต้น บางรายก็ตัดออกไปจากคำสอนของพระองค์ในพระไตรปิฎกเลยก็มี เช่นบอกว่า เรื่องฤทธิ์หรืออิทธิปาฏิหาริย์นั้นเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ให้ตัดออกไปให้หมด เอาความคิดความโง่ของตนเป็นใหญ่ หากกูทำไม่ได้ คนอื่นก็ต้องทำไม่ได้ เหมือนกูเช่นกัน ซึ่งตรงกับคำตรัสที่ว่า บุคคลใดที่คิดว่าตนเองเป็นบัณฑิต เป็นคนฉลาด บุคคลนั้นเป็นคนโง่อย่างแท้จริง พระองค์ทรงเอาการตัดสังโยชน์ ๑๐ ประการ ซึ่งก็มีอธิศีล อธิจิตและอธิปัญญานั่นเอง เป็นเครื่องวัดความดีในการปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา มิได้เอาการบวชนาน มีพรรษามาก มียศ มีฐานะ มีศักดิ์ศรีใหญ่ของตนเอง ออกมาคัดค้านคำสั่งสอนของพระองค์ ทำให้พระเล็ก ๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรี และฆราวาสไม่กล้าค้าน ส่วนพระแท้ที่ท่านจบกิจแล้ว ตัดสังโยชน์ ๑๐ ข้อได้เด็ดขาดแล้ว ท่านก็วางเฉย เพราะท่านมีอารมณ์เดียว คือ สังขารุเบกขาญาณ ท่านเคารพในกฎของกรรม ถือว่ากรรมใครกรรมมัน เพราะกฎของกรรมนั้นเที่ยงเสมอ และให้ผลไม่ผิดตัวด้วย