[เถรี]

แต่ถ้าหากว่าเราเลื่อมใสในคุณพระรัตนตรัยเพราะเห็นแก่อิทธิปาฏิหาริย์ต่าง ๆ ก็แสดงว่าเราไปยึดไปเกาะในอิทธิปาฏิหาริย์นั้น ในเมื่อเรายึดเกาะ ก็แปลว่าเราไม่สามารถที่จะหลุดพ้นได้

และท้ายสุดเรารู้ตัวหรือไม่ว่าจะตาย ในเมื่อความเจ็บป่วยจ่อเข้ามาถึงขนาดนี้แล้ว สภาพร่างกายของเราอักเสบถึงขนาดนี้แล้ว กระดูกมีกี่ข้ออยู่ที่ไหนก็ปวดไปหมด เราจะรู้ตัวหรือไม่ว่าความตายมาใกล้เราขนาดนี้

ชีวิตของเรามีแค่ลมหายใจเดียวเท่านั้น หายใจเข้าถ้าไม่หายใจออกก็ตายแล้ว หายใจออกถ้าไม่หายใจเข้าก็ตายเช่นกัน ดังนั้น..ชีวิตที่เราอยู่แค่ชั่วลมหายใจนี้ ทำไมเราจะอยู่ให้ดีไม่ได้ เมื่อเห็นเป็นดังนั้น เราก็จะยอมรับสภาพความจริงของร่างกาย ว่าเมื่อเกิดมาก็ต้องมีความเจ็บไข้ได้ป่วย มีความทุกข์เช่นนี้เป็นปกติ เจ้าอยากจะทุกข์ก็ทุกข์ไปเถิด เราปรารถนาพระนิพพานแห่งเดียวเท่านั้น

เมื่อมาถึงตรงจุดนี้ก็ถอนจิตจากการยึดเกาะร่างกาย ส่งกำลังใจไปเกาะภาพพระหรือเกาะพระนิพพานของเรา ตั้งอกตั้งใจว่า ถ้าหากเราสิ้นชีวิตลงไปในคืนนี้ ไม่ว่าจะเพราะหมดอายุขัยก็ดี หรืออุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ก็ดี เราขอมาอยู่กับองค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานนี้แห่งเดียวเท่านั้น

เมื่อกำลังใจเกาะมั่นคงแล้ว ก็ดูตัวตนของเราเอง ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ ให้กำหนดรู้ลมหายใจ ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ กำหนดรู้ลมหายใจพร้อมคำภาวนา ถ้าคำภาวนาเบาลงหรือลมหายใจไม่มี ก็ให้กำหนดรู้อยู่ว่าขณะนี้เป็นเช่นนั้น

อย่าอยากให้หายไป และอย่าไปบังคับให้หายใจใหม่ ถ้าวางกำลังใจเป็นกลางได้อย่างนี้ สมาธิก็จะทรงตัวตั้งมั่นขึ้นเรื่อย ๆ ตามสภาพที่พึงมีพึงได้ แล้วขอให้ทุกคนรักษาสภาพสมาธิจิตเช่นนี้เอาไว้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันอาทิตย์ที่ ๕ มิถุนายน ๒๕๕๔