[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวเมื่อเห็นญาติโยมที่อายุมาก ต้องยันพื้นเพื่อช่วยในการลุกขึ้นว่า "คนแก่พออายุมาก จะลุกจะนั่งสองขาเริ่มไม่ไหว ต้องใช้สี่ขาช่วย เหมือนที่พระเจ้าปเสนทิโกศลอยากจะรู้จักนางวิสาขามหาอุบาสิกา

คุณยายวิสาขาอายุ ๑๒๐ ปี มีลูกชาย ๑๐ คน ลูกหญิง ๑๐ คน มีลูกเขยอีก ๑๐ คน ลูกสะใภ้อีก ๑๐ คน แล้วบรรดาลูก ๆ ลูกเขยและสะใภ้ก็มีหลานให้อีกคนละ ๒๐ รวมแล้วคุณยายวิสาขามีลูก ๒๐ คน หลาน ๔๐๐ คน พระเจ้าปเสนทิโกศลอยากจะรู้จัก จึงไปดักดูเวลาท่านไปทำบุญ

แต่หาไม่เจอว่าคนไหนเป็นคุณยายวิสาขา เพราะคุณยายเป็นเบญจกัลยาณี วัยงามของเบญจกัลยาณีเขาบอกว่า มีลูกคนแรกอายุเท่าไร หน้าตาจะอยู่อย่างนั้นไปตลอดชีวิต คุณยายวิสาขาแต่งงานตอนอายุ ๑๖ ปี ก็ตีว่ามีลูกตอนอายุ ๑๗ แล้วกัน อายุเป็นร้อยแล้วก็ยังสาวพริ้งอยู่อย่างนั้น

พระเจ้าปเสนทิโกศลเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ท่านมีความฉลาดจึงใช้วิธีสังเกตเอา พอพระพุทธเจ้าเลิกเทศน์ ญาติโยมลุกเตรียมกลับ มีสาวสะพรั่งนางหนึ่งยักแย่ยักยัน เอามือท้าวพื้นแล้วค่อยลุกขึ้น แสดงว่าคนนี้ใช่เลย เพราะต่อให้ร่างกายจะดูสาวแค่ไหนก็ตาม คนแก่อย่างไรก็กำลังตก จะลุกแบบสาว ๆ ทั่วไปไม่ได้

แต่พระเจ้าปเสนทิโกศลยังไม่แน่พระทัยอีก จึงบอกให้ควาญช้างปล่อยช้างลุยไปกลางวง คุณยายกับบรรดาหลาน ๆ กำลังเดินทางกลับ เห็นช้างวิ่งสวนมา หลาน ๆ ก็ตกอกตกใจ ร้องวี้ดว้ายเตรียมจะหนี คุณยายหันมา เจอช้างมาถึงตัวแล้ว

บาลีเขาบอกว่า นางวิสาขาเห็นว่าถ้าใช้มือจับงวงช้างดึง กลัวอันตรายจะเกิดแก่ช้างได้ ไม่ใช่อันตรายจะเกิดแก่ตัวเองนะ เพราะคุณยายมีกำลังเท่ากับ ๗ ช้างสาร ก็เลยใช้มือยันช้างไว้เฉย ๆ ลองนึกถึงว่าช้าง ๑ ตัววิ่งชนช้าง ๗ ตัวจะเกิดอะไรขึ้น ก็เหมือนกับวิ่งชนภูเขาดี ๆ นี่เอง พระเจ้าปเสนทิโกศลก็เลยมั่นใจว่าใช่แน่ เพราะว่าเขาลือกันว่าคุณยายมีกำลังเท่ากับ ๗ ช้างสาร"