[เถรี]

ตอนที่อาตมาไปอยู่เกาะพระฤๅษีแรก ๆ มีงูจงอางใหญ่ลงมาแช่น้ำในลำห้วยเป็นประจำ ตัวโตดำเมื่อมเลย น่าจะใหญ่กว่าท่อนแขน ยาวสัก ๓ - ๔ เมตรได้ ปีนั้นพอถึงหน้าฝน แต่ฝนกลับไม่ลง ถึงเดือน ๖ แล้วฝนยังไม่ลง เมฆมืดมา ฟ้าร้องครืน ๆ แต่ฝนกลับไม่ลง ก็ได้แต่แปลกใจว่า ทำไมอากาศร้อนทรมานอบอ้าวขนาดนี้เป็นเดือน ๆ ฝนกลับไม่ลง

ตอนกลางคืนเดินไปที่หน่วยป่าไม้ คุยกับผู้ช่วยป่าไม้ ผู้ช่วยเขาบอกว่า “อาจารย์..นั่นเสียงอะไร ได้ยินมาหลายวันแล้ว เสียงอย่างกับแม่ไก่ครางเวลาฟักไข่” อาตมาลองฟังดู พอได้ยินก็บอกว่า " รู้ไหมว่าจงอางฟักไข่ ? จงอางฟักไข่มักจะร้องครางเหมือนแม่ไก่เลย" ผู้ช่วยบอกว่า "มิน่า..ฝนไม่ลงสักที ต้องรอให้ไข่ออกเป็นตัวก่อน"

พวกนี้เป็น กรรมวิปากชาฤทธิ์ ฤทธิ์ที่เกิดจากวิบากกรรม ถ้าฝนลงก่อนเดี๋ยวไข่เน่าหมด ไม่ทันออกเป็นตัว งูก็ต้องหาวิธีป้องกันไข่ วิธีที่จะป้องกันไข่ของตนก็คือขู่ฟ้า ดังนั้น..ไข่แก้วของงูจงอางน่าจะมีอานุภาพครอบจักรวาล โดยเฉพาะอยู่ในป่าคงไม่ต้องกลัวอันตรายอะไร เหมือนกับมีองครักษ์ชั้นดีไปด้วย สัตว์อื่นได้กลิ่นก็หนีเตลิดเปิดเปิงแล้ว