[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สมัยอยู่วัดท่าซุงมีเรื่องตลกอยู่ ก็คือ ในพรรษาพระอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน แต่ไปไม่ได้เพราะข้ออ้างไม่มี ก็เลยเขียนจดหมายไปบอกทางบ้านว่า ให้ส่งจดหมายมานิมนต์ด้วย เพราะสมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ พอพระไปขออนุญาตลา หลวงพ่อท่านก็พูดดักคอเอาไว้ พระก็อายจนกระทั่งไม่กล้าไป เพราะหลวงพ่อรู้ว่าไปขอให้ทางบ้านเขียนจดหมายมานิมนต์

สมัยนั้นอย่างดีก็มีโทรศัพท์บ้าน แล้วโทรศัพท์บ้านก็ขอยากเย็นเข็ญใจมาก วางมัดจำไป ๓,๐๐๐ บาท รอไป ๗ ชั่วโคตรกว่าจะได้ โทรศัพท์มือถือรุ่นแรกที่มาใหญ่ประมาณกระเป๋าเอกสาร มีตัวโทรศัพท์เกาะอยู่ข้างกระเป๋า จำได้ว่าเป็นยี่ห้อฮ็อตไลน์ ของอิริกสัน ตอนนั้นเครื่องละ ๘๐,๐๐๐ บาท ต้องตั้งเสาที่วัดก่อนถึงจะมีสิทธิ์ใช้ได้

ตอนที่ตั้งเสา พอช่างตั้งเสร็จสรรพเรียบร้อยก็จะบอกวิธีใช้ ซึ่งวิธีใช้สลับซับซ้อนมาก จำเป็นที่จะต้องมีคนศึกษาและจดจำเอาไว้ให้ได้ เพื่อถึงเวลาจะได้ไปกราบเรียนหลวงพ่อวัดท่าซุงให้ทราบว่าเครื่องนี้ใช้อย่างไร พระทั้งวัดก็ชี้นิ้วมาที่อาตมา “เอ็งจำแม่น..ไปเลย”