พระอาจารย์เล่าเรื่องประวัติมีดบ้านจ่าตุ่มให้ฟังว่า "จ่าตุ่มเป็นตำรวจตะเวนชายแดน ในระหว่างที่อยู่ในป่า มีดที่ทางราชการแจกให้ใช้งานนั้นไม่ได้เรื่อง อาตมาก็เคยได้รับแจกมาเหมือนกัน พูดง่าย ๆ ก็คือว่าเอาขุดดินได้อย่างเดียว จ่าตุ่มจึงตีมีดใช้เอง ปรากฏว่ามีดที่ตีเองมีคุณภาพดี คนนั้นก็ยืมใช้ คนนี้ก็ยืมใช้ เขาก็เลยทำเผื่อเพื่อนบ้าง ทำไปทำมามีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะว่ามีดมีคุณภาพดี น้ำหนักดี เหล็กดี แกก็เลยเปลี่ยนมาทำมีดเป็นอาชีพเสริม
พอจ่าตุ่มย้ายเข้ามาในเมือง ก็ไปไล่จับพวกทำปืนเถื่อนแถวบ้านอีเติ่ง จับมาแล้วก็เสียดายฝีมือพวกนี้ เพราะเขาทำปืนเถื่อนได้สวยมาก สวยกว่าปืนเมืองนอกเสียอีก เพียงแต่ว่าเหล็กของเราไม่ได้อย่างของนอกเท่านั้น จ่าตุ่มเห็นว่าพวกนี้ทำมาหากินอย่างนี้มาหลายชั่วคนแล้ว ต่อให้จับไปจนตาย พวกนี้ก็ต้องออกมาทำปืนเถื่อนใหม่อีก
จ่าตุ่มก็เลยเอาพวกนี้มาเปลี่ยนอาชีพให้ทำมีดแทน พวกนี้เขามีฝีมือในการทำปืนสุดยอดอยู่แล้ว พอมาทำมีดก็กลายเป็นของง่าย มีดจ่าตุ่มก็เลยมีชื่อเสียงไปทั่วโลก ใครต้องการต้องไปเข้าคิวจองกันเป็นปี ๆ กว่าจะได้"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 18-08-2012 เมื่อ 10:02
|