[เถรี]

ถาม : อย่างเวลามีคนแนะนำอะไร ในใจเราคิดว่าไม่ต้องพูดหรอก กูรู้แล้ว อารมณ์นี้ขึ้นมา แต่หน้าตาเราไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร ?
ตอบ : เขาเรียกว่า มานะ ถือตัวถือตน เป็นสังโยชน์คือเครื่องร้อยรัดใหญ่ แต่เป็นสังโยชน์ตัวท้าย ๆ ความละเอียดมีมาก ตัดยากหน่อย

ถาม : เราจะมีวิธีอย่างไรให้มานะลดน้อยลง ?
ตอบ : ต้องพยายามเพิ่มความอ่อนน้อมถ่อมตนกับตัวเองให้มากขึ้น ให้รับรู้ว่าทุกอย่างที่เขาแนะนำมาเป็นเรื่องที่ดี คนอื่นเขาเมตตาสงเคราะห์ เรารับฟังไว้ก็ไม่เสียหลาย และขณะเดียวกันก็พยายามที่จะมองให้เห็นว่า ตัวเราหรือตัวเขา เกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรปรวนไปในท่ามกลาง แตกดับในที่สุด ไม่มีใครดีกว่าใครหรอก ระหว่างการดำรงชีวิตอยู่ สิ่งใดที่เขาสงเคราะห์แก่เรา ถ้าเป็นประโยชน์เราก็รับเอามา ไม่อย่างนั้นเราก็จะปล่อยไม่ได้ วางไม่ลงสักที

ตัวกูของกูเผลอเมื่อไรก็ขึ้นมาเมื่อนั้น เป็นทุกคนแหละ อย่างที่เคยเล่าไว้ว่าแม้กระทั่งขี้ของกูยังฆ่ากันตายมาแล้ว คนต่างจังหวัดเขาชวนกันเข้าป่าล่าสัตว์ เดินไปถึงท้ายหมู่บ้านติดกับป่า ไปเจอกองขี้ คนที่ ๑ บอกว่า "ใครมาขี้ทิ้งไว้ตรงนี้วะ เหม็นฉิบหายเลย ?"ปรากฏว่าเพื่อนคนที่ไปด้วยกันขี้ไว้ ได้ยินดังนั้นก็โกรธ บอกว่า " ไอ้ห่..มึงว่ากูขี้เหม็นหรือ ?" สรุปแล้ววันนั้นไม่ได้ล่าสัตว์หรอก เอามีดพร้าที่ถือเข้าป่าไปฟันกบาลกันเอง สรุปว่าขี้ของกูยังทำให้คนตายได้

เรื่องของกิเลสกินเราอยู่ตลอดเวลา เผลอไม่รู้เท่าทัน ก็โดนชักจูงไปออกไปทางรัก โลภ โกรธ หลง มีแค่ ๔ ข้อเท่านี้แหละ เพียงแต่ว่ามาอยู่ตลอดเวลา มาทุกครั้งที่เราเผลอ รู้ตัวต้องรีบแก้ไข พยายามแก้บ่อย ๆ เดี๋ยวส่วนดีมีมากกว่า กำลังเราสูงกว่า การแก้ไขก็ง่ายขึ้น ตอนแรก ๆ ส่วนดีของเรามีน้อยกว่า กำลังความดีมีน้อยกว่า จึงแก้ไขได้ยาก ต้องใช้ความพยายามสูง