[เถรี]

"หลวงตาวัชรชัยบวชไม่กี่พรรษา มีหน้าที่รับญาติโยมเข้าพัก ท่านอยู่ที่ศาลานวราชบพิตร ส่วนหลวงพ่อวัดท่าซุงจัดงานเป่ายันต์เกราะเพชรที่ศาลา ๒ ไร่ ปรากฏว่าโทรศัพท์ดังขึ้น หลวงตาวัชรชัยก็วิ่งไปรับ “วัชรชัย” หลวงตาได้ยินก็เข่าอ่อนเลย “ครับ..หลวงพ่อ” “ไปดูซิ..ที่มุมตึกพระพินิจอักษร มีพระธุดงค์แบกกลดสะพายบาตรมารูปหนึ่งหรือเปล่า ?”

หลวงตาวัชรชัยก็วิ่งไปดู พอกลับมาถึงก็ยกหู “มีครับ..หลวงพ่อ” “เออ..นั่นแหละ..หลวงพ่อลิงขาว” หลวงตาวัชรชัยวางหู วิ่งสุดชีวิตไป ปรากฏว่าหายไปแล้ว ท่านบอกว่าโง่ไปหน่อย ถ้าถามแต่แรกไปหมดเรื่องไปแล้ว ยังดีนะในชีวิตได้เห็นคา ๆ ตา แต่ถ้าเป็นอาตมาก็ไม่กล้าถามหรอกว่าใคร คงจะโง่ต่อไปตลอดชีวิต

แบบเดียวกับเรื่องพระองค์ที่ ๑๐ องค์ที่ ๑๑ นั่นแหละ ใคร ๆ ก็ว่าอาตมาโชคดีสุด ๆ ที่ได้พบทั้ง ๒ พระองค์ เปล่า..ไม่ได้โชคดีหรอก ตอนเจอไม่ได้คิดว่าเป็นท่าน แถมตั้งใจกวนท่านเสียด้วย"