[เถรี]

เมื่อพินิจพิจารณาถึงการบริจาคในรูปแบบต่าง ๆ จนเรามีกำลังใจพร้อมในการสละออกแล้ว ก็มาพิจารณาถึงความตาย ด้วยความไม่ประมาทในชีวิตของเรา ว่าความตายสามารถเข้าถึงมนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนาม ไม่ว่าจะอายุน้อย อายุปานกลาง หรืออายุมาก ก็จะต้องตายด้วยกันทั้งสิ้น เราต้องเร่งสั่งสมความดีให้มากเข้าไว้ เพื่อที่ภพภูมิหรือที่ไปของเราจักได้แน่นอนว่าเป็นไปในด้านดี คือสุคติภูมิ เป็นต้น

เมื่อกำลังใจของเราเกาะเกี่ยวอยู่กับความไม่ประมาท พร้อมที่จะปฏิบัติในศีล สมาธิ ปัญญาแล้ว ก็คลายกำลังใจออกมา พินิจพิจารณาสภาพร่างกายของตน ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่แท่งทึบ ประกอบไปด้วยเครื่องจักรกลน้อยใหญ่ คืออวัยวะภายนอก อวัยวะภายใน

เมื่อเอาหนังออกก็เหลือแต่เลือด เนื้อ ไขมัน เส้นเอ็น เมื่อเอาเนื้อออก ก็เหลือแต่อวัยวะภายใน เส้นเลือด เส้นเอ็นทั้งปวงและโครงกระดูก เป็นต้น พิจารณาให้ชัดเจนว่าร่างกายประกอบไปด้วยตับ ไต ไส้ ปอด ม้าม หัวใจ อว้ยวะน้อยใหญ่ทั้งสิ้น ตัวเราก็เป็นเช่นนี้ ผู้อื่นก็เป็นเช่นนี้ เรามีสภาพเหมือนอย่างกับผีที่เดินได้ จนกระทั่งเกิดความรังเกียจในร่างกาย ปราศจากความต้องการในร่างกายของตนเอง ปราศจากความต้องการในร่างกายของคนอื่น

เมื่อกำลังใจของเราเห็นชัดแล้ว ถอนสภาพจิตนั้นออกมา ส่งไปเกาะองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน ตั้งกำลังใจสุดท้ายของเราว่า ถ้าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ก็ตามจนถึงแก่ชีวิต เราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว แล้วรักษาอารมณ์ของเราให้จดจ่อแน่วนิ่งอยู่กับพระนิพพานเอาไว้ ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ก็ได้ชื่อว่าท่านทั้งหลายตามระลึกถึงคุณความดีทั้ง ๑๐ ประการในพระพุทธศาสนาได้ครบถ้วนสมบูรณ์ ถ้าหากว่าต้องการความดีมากกว่านั้น เมื่อระลึกถึงจนกระทั่งอารมณ์ใจเราทรงตัวแล้วก็ให้จับลมหายใจภาวนาต่อไป

ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๖๐
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้า)