[เถรี]

ปัจจุบันนี้เราจะนั่งอยู่กับวัด รอให้โยมมาหาก็ยาก ก็ต้องไปหาโยม แต่ไปหาโยม ให้ไปในลักษณะที่ว่าเขายินดีต้อนรับ ผมทำการก่อสร้างที่วัดท่าขนุนตั้งแต่ ปี ๔๔ พูดง่าย ๆ ก็คือ ทั้งปีใช้พระใช้เณรเขามาก ผมก็พาพวกเขาไปเที่ยวเชียงใหม่เป็นการตอบแทน

แล้วพวกเขาก็แปลกใจว่าผมแวะได้ทุกจังหวัด โทรไปตรงไหนก็มีแต่คนนิมนต์ เขาดีใจจนแทบจะอุ้มขึ้นบ้าน นอกจากจะเตรียมอาหารถวายแล้ว ยังมีการถวายปัจจัยไทยธรรมให้ติดไม้ติดมือกลับมาอีก

เขาเห็นว่าการที่เราไปเหยียบบ้านเขานั้นเป็นมงคลใหญ่ ใคร ๆ ก็ต้องการให้ผมไป ทำอย่างไรที่พวกท่านจะทำอย่างนี้ได้ ? ก็คือเราต้องปลูกศรัทธาในจิตใจของญาติโยมเขาให้ได้ก่อน

ต้นศรัทธานี้ขึ้นยาก แต่ถ้าหากว่าเราบำรุงรักษาดูแลเอาไว้ จนกระทั่งงอกงามแล้ว ต้นศรัทธานี้จะตายยากที่สุด ลงว่าศรัทธากันแล้ว ก็แปลว่าเชื่อจนตายกันไปข้าง ดีไม่ดี..ตายแล้วเกิดใหม่ ก็ยังศรัทธาต่อ การจะสร้างศรัทธาได้ก็คือ ตัวเราต้องปฏิบัติอยู่ในทาน ในศีล ในภาวนา อย่างเคร่งครัดและเอาจริงเอาจัง

ผมเองทำมาตั้งแต่ฆราวาส ญาติโยมส่วนใหญ่เขาเห็นอยู่ เป็นพระก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม โดยเฉพาะกติกาไม่บอกบุญ ไม่เรี่ยไร ใครอยากจะทำบุญก็ให้ตะเกียกตะกายมาทำเอง แล้วผมเป็นคนที่สนิทสนมกับคนยากมาก

จริง ๆ แล้วสนิทง่าย แต่ผมจะมีขอบเขตอยู่ โดยเฉพาะพวกฐานะดี ๆ ผมจะกันเขาไว้อยู่ระยะห่าง ๆ จะรบกวนเขาให้น้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ เพราะผมถือว่า การกวนใคร แปลว่าเราติดหนี้บุญคุณเขา

หนี้อย่างอื่นเราสามารถที่จะใช้ได้หมด แต่หนี้บุญคุณนี้ใช้อย่างไรก็ไม่หมด เพราะฉะนั้น เป็นหนี้คนให้น้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ ที่ผมติดไว้ที่ข้างฝานั้น เป็นผู้ยินดีในที่สงัด* คือ ถ้าไม่มีธุระจำเป็นก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโยม จะยุ่งเกี่ยวก็เฉพาะที่จำเป็น

เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะอีสาน กลาง เหนือ ใต้ ต่างก็อยากให้ผมไปหา แต่ผมไปเฉพาะที่มีเวลา ไม่ใช่ไปอย่างชนิดไม่ลืมหูลืมตา คิดว่าไปแล้วได้สตางค์ อันนั้นไม่ใช่ ที่ผมไปนั้น ผมตั้งใจไปสงเคราะห์เขาจริง ๆ พวกเราทุกคนจึงควรสังวรเอาไว้ว่า ในเรื่องของศรัทธานั้นปลูกยากที่สุด แต่ถ้าหากว่าปลูกขึ้นแล้ว ก็ตายยากที่สุดเหมือนกัน



หมายเหตุ :
* พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๓ : พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ : อังคุตตรนิกาย : อัฏฐกนิบาต : คหปติวรรค : อนุรุทธสูตร