ดูแบบคำตอบเดียว
  #5  
เก่า 29-02-2012, 07:32
เถรี's Avatar
เถรี เถรี is offline
ผู้ดูแลเว็บ - ยืนยันตัวตนแล้ว
 
วันที่สมัคร: Jan 2009
ข้อความ: 30,367
ได้ให้อนุโมทนา: 150,682
ได้รับอนุโมทนา 4,396,971 ครั้ง ใน 33,956 โพสต์
เถรี is on a distinguished road
Default

แต่ความเจ็บป่วยเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะช่วยวัดตัวเองได้สองอย่าง อย่างแรกก็คือว่า เรายังยึดร่างกายนี่อยู่หรือเปล่า ? ถ้ายังยึดร่างกายอยู่ ก็โอดโอยคร่ำครวญไม่รู้จักแล้วจักเลิก ถ้าไม่ยึด ทิ้งแล้วทิ้งเลย อยากเป็นอย่างไรเรื่องของมัน รักษาหายก็หาย ไม่หายจะตายไปก็ช่างมัน อีกส่วนหนึ่งคือ วัดได้เลยว่า สิ่งที่เราปฏิบัติมานั้น ไปถึงแค่ไหน ?

ถ้ามีความคล่องตัวในเรื่องของสมาธิ เรื่องของฌานสมาบัติ ก็สบาย ป่วยแค่ไหนก็ไปได้ ถึงเวลากระโดดข้ามอารมณ์นั้นไปเลย ไปอยู่ในจุดที่เราสามารถบังคับใช้งานร่างกายได้ตามปกติ

ฉะนั้น..ตัวป่วยจะว่าไปแล้วก็เป็นลาภอันประเสริฐ เพราะว่าทำให้เรามีข้อทดสอบ มีเครื่องวัดตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าเราไปถึงไหนแล้ว ? ทำได้แค่ไหนแล้ว ? ปล่อยวางได้ไหม ? สามารถยกจิตหนีจากร่างกายได้ไหม ?

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าอยู่ในเบื้องต้นก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าทำไปถึงในเบื้องกลางก็จะเริ่มเข้าใจ เข้าใจว่าเราจะจัดการกับร่างกายอย่างไร ? ทำอย่างไรจะไม่ให้ยึดเกาะ ทำอย่างไรที่จะไม่ยึดมั่นจนเกินไป เพราะร่างกายคือโลก

ร่างกายของเรานี้คือโลก เรายึดเกาะไม่ได้ เรื่องของธรรมะเราก็ยึดมากไม่ได้ ปฏิบัติแล้วก็ไปตามแนวทาง เดินไปทีละขั้น..ทีละขั้น ที่ท่านบอกว่ามัชฌิมาปฏิปทา* ตรงตามนั้นเลย ความดีก็เกาะไม่ได้ ความชั่วก็เกาะไม่ได้

รู้ว่าดีเราก็ทำ รู้ว่าชั่วเราก็ละ ท้ายสุดทั้งดีทั้งชั่วก็ไม่เอา ถ้าพ้นดีพ้นชั่วเมื่อไรก็ไปนิพพาน ฟังอีกเที่ยวนะ..รู้ว่าดีก็ทำ ทำเพราะเป็นเรื่องที่ดี ทำเพื่อเป็นกำลังที่จะส่งเราให้พ้นดี รู้ว่าชั่วก็ละ เพราะว่าถ้าเราไม่ละชั่ว คนอื่นไม่ทราบกำลังใจของเรา มองเราในแง่ที่ไม่ดี ก็เป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่น ดังนั้น..เมื่อรู้ว่าดีก็ทำ รู้ว่าชั่วก็ละ ถ้าไม่เกาะทั้งดีทั้งชั่ว ก็ผ่ากลางไปเลย

วันนี้ขอฝากไว้เท่านี้ อีกสักครู่ผมต้องออกไปวัดท่าขนุน เพราะว่าทางด้านหอพักนักเรียนบ้านไกล โรงเรียนบ้านดินโส** เขาขอพวกข้าวสารอาหารแห้งไว้ ต้องไปเอาให้เขา

ผมต้องไปฉันเพลที่นั่นสักมื้อหนึ่ง ทิ้งเขาไปนาน ๆ ก็ไม่ดี พระท่านไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า ? แล้ววันนี้ก็ไม่ทราบว่าธนาคารเขาทำงานไหม ? ราชการประกาศให้หยุด บ้านเรานี่วันหยุดมีมากจนเกินไป


หมายเหตุ :
*พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔: พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔ : มหาวรรค ภาค ๑ : ธัมมจักกัปปวัตนสูตร
**โรงเรียนบ้านดินโส หมู่ที่ ๑ ตำบลสหกรณ์นิคม อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ๗๑ - ๑๘๐
__________________
........................

เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง

จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 29-02-2012 เมื่อ 19:40
สมาชิก 65 คน ได้กล่าว "อนุโมทนา" กับคุณ เถรี ในข้อความที่เขียนด้านบน
แสดง/ซ่อน รายชื่อผู้อนุโมทนา