[เถรี]

ครั้งแรกเมื่อมีการเลือกตั้ง กระผม/อาตมภาพก็เลือกพระมหาโสภณ ธมฺมธโร ซึ่งเป็นลูกศิษย์เรียนปริญญาโท ที่วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) เมื่อกระผม/อาตมภาพเลือกนำ บรรดาคณะพระวิปัสสนาจารย์ก็เลือกตามกันหมด จึงทำให้พระมหาโสภณตอนนั้น ชนะหลวงพ่อพระครูกิตติธรรมนิวิฐ หรือหลวงพ่อณรงค์ศักดิ์แบบขาดลอย

เมื่อบริหารงานมาครบ ๓ ปี มีการเลือกตั้งวาระที่ ๒ กระผม/อาตมภาพเสนอชื่อหลวงพ่อณรงค์ศักดิ์ จึงชนะโดยเอกฉันท์ ซึ่งโดยปกติแล้วทุกท่านก็บอกว่าอยากจะเลือกกระผม/อาตมภาพเป็นประธานรุ่น แต่กระผม/อาตมภาพปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ด้วยเหตุผลที่ได้ว่าไปแล้ว

ครั้นเมื่อปรึกษาหารือกัน หลวงพ่อณรงค์ศักดิ์ก็ปรารภว่า "มันเป็นเรื่องแปลกว่า ทำไมพระวิปัสสนาจารย์ของเรา ไม่กระตือรือร้นในการวางแผนบริหารองค์กรของตัวเอง ?" กระผมจึงได้เรียนถวายท่านไปว่า "ตั้งแต่เราตั้งเป็นองค์กรพระวิปัสสนาจารย์ขึ้นมา ก็ผิดฝาผิดตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะว่าบรรดาพระวิปัสสนาจารย์นั้น ท่านย่อมมีความรักสงบเป็นปกติ เราจะดึงท่านออกมาบริหารงานนั้นเป็นเรื่องยากมาก จึงต้องหาบุคคลที่มีวิสัยดังนี้มาบริหารงานร่วมกัน"

โดยที่กระผมกับหลวงพ่อณรงค์ศักดิ์ช่วยกันวางแนวทาง ว่าจะบริหารองค์กรไปทางไหน แล้วก็ให้รุ่นใหม่ ๆ อย่างพระครูใบฎีกาโสฬสมงคล อินฺทโชโต ก็ดี พระครูสังฆรักษ์ศิริวัฒน์ รกฺขิโต ก็ดี หรือว่าพระสมุห์ทศพล สุภทฺโท ก็ตาม ซึ่งเป็นรุ่นใหม่ไฟแรง ไปทำหน้าที่เหล่านั้น โดยที่รับแนวทางไปจากพวกเราอีกต่อหนึ่ง

ครั้นปรึกษาหารือกันเสร็จสรรพเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพก็ปล่อยให้หลวงพ่อณรงค์ศักดิ์ท่านพักผ่อน เนื่องเพราะว่าท่านกับกระผม/อาตมภาพก็อายุไล่เลี่ยกัน โดยที่ท่านเองอายุมากกว่า ๑ ปี แต่ว่าพรรษาท่านมากกว่าเกือบ ๑๐ พรรษา เพราะว่าบวชตั้งแต่เพิ่งอายุครบบวช