[สุธรรม]

ตัวเองข้ามสะพานหนึ่ง แต่พาเพื่อนมาข้ามอีกสะพานหนึ่ง

“จะไปไหนกันล่ะ ?” อาตมากับพระครูวิสุทธฯ บอกว่าจะไปโรงแรมแต่ไปไม่ถูก “ผมเพิ่งออกจากโรงแรมมานี่เอง ไปเดินดูของเป็นเพื่อนกันก่อน อย่าเพิ่งกลับโรงแรมเลย” ถามถึงคุณโอ๋ท่านบอกว่า “เพิ่งพาพวกผมชุดหนึ่งไปส่งที่โรงแรม ผมเข้าห้องพักสรงน้ำแล้ว ก็เดินกลับมานี่แหละ” แล้วแบบนี้ตูจะหาตัวเจอไหมนี่ ? นัดกันไว้แล้วไม่รอ ทิ้งกันไปเสียได้...

พระครูญาณฯ ชวนยิก ๆ ให้ไปเดินดูของแต่อาตมารู้ว่าท่านจะไปเดินเหล่สาว จึงบอกความจริงว่าไข้จับจนจะเดินไม่ไหวแล้ว ช่วยพาไปโรงแรมให้หน่อยเถอะ พ่อเจ้าประคุณพอรู้สภาพของเราสองคน จึงกลับหลังหันพาไปแบบเสียไม่ได้ พระครูวิสุทธฯกับอาตมาลากขาตามไป ท่านยังอุตส่าห์ถามอีกว่า "ทำไมถึงรีบกลับ คืนนี้พระอาทิตย์ตกตั้งสามทุ่มครึ่ง ? ไปถ่ายรูปกันก่อนเถอะ โรงแรมห่างไปแค่สองบล็อกเอง เดี๋ยวค่อยไปก็ได้" ฮ่วย..ตูไร้แรงบินแล้วเว้ย นี่มันจะห้าทุ่มเมืองไทยแล้วนะ ทั้งเป็นไข้ ทั้งเจ็บสะโพกและเจ็บแผลที่เท้าพอง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียแบบนี้ ใครจะไปมีอารมณ์ถ่ายรูปอีกวะ ? ท่านจึงเดินนำฝ่าฝูงชนไปข้างหน้า...

เดินไปสองช่วงตึกแล้ว พระครูวิสุทธฯถามว่า "โรงแรมอยู่ด้านไหนกันแน่ ? ไหนว่าเดินแค่สองบล็อก นี่ก็เกินสองบล็อกแล้วนะ.." ท่านตอบหน้าตาเฉยว่า "ข้างหน้านี่แหละ.." เออ..ดีเหมือนกัน รู้สึกเหมือนคนตาบอดขี่ม้าตาบอดอย่างไรก็ไม่รู้ ? เดินตาม "ม้าตาบอด" ไปอีกพักหนึ่ง เห็นสะพานอีกอันหนึ่ง พระครูญาณฯ พาเดินข้ามไปทันที อาตมาถามแบบไม่แน่ใจว่า “เฮ้ย..ข้ามตรงนี้แน่หรือ ?" คำตอบก็คือ "แน่ซิ..เมื่อกี้ผมก็ข้ามไป แต่เป็นสะพานทางด้านโน้น.."