[หยาดฝน]

แล้วความยากอย่างยิ่งที่สุดนั่นก็คือ “กิจฺโฉ พุทฺธานมุปฺปาโท” การที่พระพุทธเจ้าจะอุบัติขึ้นนั้นยากเหลือแสน เพราะว่าพระพุทธเจ้าของเรานั้น แบ่งออกเป็น ๓ ประเภทด้วยกัน

ประเภทที่ ๑ เป็นพระพุทธเจ้าประเภทปัญญาธิกะ ขนาดนั้นก็ยังต้องบำเพ็ญบารมีในช่วงสุดท้ายถึง ๔ อสงไขยกับแสนมหากัป ถ้าหากว่าถามว่า ๔ อสงไขยกับแสนมหากัปนั้นนานเท่าไร ? ไม่มีใครบอกได้ เพราะว่าอสงไขยหรือ อสํเขฺยย ตามภาษาบาลี แปลว่า นับไม่ได้ ได้แต่ประมาณเอาว่า ถ้ามีภูเขาเนื้อหินล้วน กว้าง ๑๖ กิโลเมตร สูง ๑๖ กิโลเมตร ยาว ๑๖ กิโลเมตร

ในพระบาลีท่านบอกว่า กว้างยาวสูงด้านละ ๑ โยชน์ (๑ โยชน์ มี ๔๐๐ เส้น ๑ เส้นมี ๒๐ วา) เท่ากับ ๘,๐๐๐ วา ก็คือ ๑๖,๐๐๐ เมตร ความสูง ๑๖ กิโลเมตร ยาว ๑๖ กิโลเมตร กว้าง ๑๖ กิโลเมตรพอดี ระยะเวลา ๑๐๐ ปี จะมีเทวดาเอาผ้าเนื้ออ่อนเหมือนสำลี มาเช็ดภูเขาลูกนั้นครั้งหนึ่ง หนึ่งร้อยปีมาเช็ดอีกครั้งหนึ่ง ถ้าภูเขาลูกนั้นสึกเสมอพื้นเมื่อไรได้เวลาประมาณหนึ่งกัป

และในพระบาลีท่านกล่าวไว้ว่า ๖๔ กัปนี้เป็น ๑ อสงไขย ๔ อสงไขยกับเป็นมหากัป ก็ลองเอา ๖๔ คูณ ๔ เข้าไปเท่ากับ ๒๕๖ กัป ก็แปลว่าหนึ่งมหากัปนั้นเราจะต้องเช็ดเอาภูเขาเหล่านั้นสึกเสมอพื้นไป ๒๕๖ ลูก องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าเกิดมา ๔ อสงไขยกับแสนของมหากัป ก็คูณกันเข้าไปไม่ต้องนับ