[เถรี]

เขาเรียกว่าแส่หาความลำบาก เราปฏิบัติไปถึงตรงไหน ให้รักษาอารมณ์ใจของเราไว้ให้ดี ดันไปสนใจเรื่องอื่น ถ้าหากว่าเผลอหลุดไป ทีนี้กว่าจะควานเจอก็อีกนาน

เรากำลังจะหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง สุขให้รู้ว่าสุข แต่อย่าไปยินดียินร้ายกับความสุขนั้น เพราะถ้าหากยินดีก็ยังเป็นส่วนของราคะ ถ้ายินร้ายก็เป็นส่วนของโทสะ ทำอย่างไรที่เราจะสักแค่ว่ารู้เฉย ๆ ในอารมณ์เหล่านั้น อย่างเช่นว่า เหมือนจะตัดก็รับรู้เอาไว้ ถ้าจะตัดก็ตัดเสีย ถ้าไม่ตัดก็แค่ให้รู้เฉย ๆ ว่าเป็นอย่างนี้ รักษาอารมณ์นั้นเอาไว้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วสภาพ สพฺเพ ธมฺมา อนิจฺจา สพฺเพ ธมฺมา ทุกฺขา สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา จะปรากฏ เมื่อเรารักษาไม่ได้คราวนี้เราก็จะเดือดร้อน เมื่ออยากได้ก็จะทุกข์ เพราะจะต้องเสื่อมต้องสลายไปเป็นปกติ ไม่มีอะไรให้ยึดถือมั่นหมายได้

การที่จะสนใจใคร่รู้สิ่งภายนอก ให้ระมัดระวังตนเอง เพราะว่าเท่ากับเรากำลังเปิดประตูรับโจรเข้าบ้าน จะถูกปล้นหมดตัวเมื่อไรไม่รู้ แปลว่าพวกเราไม่รอบคอบพอ ยังตั้งอยู่ในความประมาทอีกเยอะ

อยู่กับตัวเองให้มากที่สุด สนใจออกนอกเมื่อไรจะเดือดร้อน แล้วก็ไม่ต้องไปสนใจปากหอยปากปูรอบตัว "เป็นอะไร ?" "ไม่สบายหรือ ?" "เครียดจังเลย มีอะไรคุยหรือเปล่า ?" เรื่องของเขา ส่วนหน้าที่ของเราคือรักษาอารมณ์ใจตนเอง ยกเว้นแต่ว่าอยากลองของ แต่ต้องพร้อมที่จะพบกับความพ่ายแพ้

เขาเรียกว่าพลาดมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ แต่ยังหาสาเหตุไม่ได้ เดี๋ยวก็พลาดอีก ฉะนั้น..สมควรที่จะรู้ตัวแล้วว่าพลาดเพราะอะไร คนอื่นเขาไม่รู้หรอกว่า ตอนที่เรานั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงนั้น เป็นตอนที่เรามีความสุขที่สุด อยู่กับตัวเองไม่ต้องยุ่งกับใคร สบายจะตาย เพียงแต่ว่าเราเย็นเรานิ่งอยู่ข้างใน คนข้างนอกก็เลยเห็นเป็นตอไม้ แล้วก็ว่า "เป็นอะไรหรือ ?" "อย่าคิดมากนะ" "เครียดไปหรือเปล่า ?" ให้ถือว่าพวกนี้เป็นมารเสนา บริวารของมารมาก่อกวน

บอกครั้งนี้แล้วไม่รู้เมื่อไรจะได้บอกซ้ำอีก ฉะนั้น..จำเอาไว้ให้แม่น ๆ บางทีอาจจะไม่มีโอกาสที่จะบอกด้วยซ้ำ ปล่อยให้ดิ้นเอาเอง


เทศน์ช่วงเย็นที่บ้านอนุสาวรีย์
วันจันทร์ที่ ๓ สิงหาคม ๒๕๕๒