[ลัก...ยิ้ม]

พบหลวงปู่เทพโลกอุดร

อยู่จังหวัดสุพรรณบุรีเข้าปีที่สอง เช้าวันเสาร์ขณะที่นั่งอยู่ศาลาหน้าบ้านพัก เห็นมีพระภิกษุรูปหนึ่งกำลังจะเดินผ่านหน้าบ้าน มองดูพระรูปนี้แล้วนึกแปลกใจ รูปร่างผอมสูง แขนขายาว ฝ่ามือฝ่าเท้ายาว นั่งคิดว่าแปลกดี แต่ก็เฉย ๆ พระก็คือพระ ชีวิตอยู่แต่กับพระ พบแต่กับพระ เพียงแปลกใจในรูปลักษณะเท่านั้น

เมื่อเดินผ่านมาถึงศาลาพักร้อนที่ข้าพเจ้านั่งอยู่ ได้ยินเสียงพระรูปนั้น ท่านพูดว่า “แปลกอะไร ? พระก็คือพระ รูปร่างอย่างไรก็เป็นพระ” ท่านเดินผ่านเข้าไปถึงทางเข้าบ้านพัก พระรูปนั้นยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนมายืนบิณฑบาตอย่างไรอย่างนั้น

ก็คิดในใจว่า “เลยเวลาบิณฑบาตแล้ว จะมาทำไม ?” ก็ได้ยินเสียงค่อนข้างดังห้วน ไม่มีหางเสียงว่า “ไม่ได้มาบิณฑบาตอย่างที่คิด ไม่ได้มาขออะไร พระจะมาขอค้างคืนสัก ๓ คืน จะได้ไหม ? แต่จะมา ๓ ครั้ง ครั้งละ ๓ คืน ถ้าให้พัก”

กำลังคิดอยู่ว่ามาจากไหน ? ทำไมมาขอพัก ? ก็มีเสียงดังมาอีก แต่ท่าทางท่านสงบ น่าเกรงขาม สังเกตดูจีวรเก่า ๆ มีสังฆาฏิ มีบาตรใบหนึ่งเท่านั้น “มาจากไหนก็ช่าง ให้พักหรือไม่ ? ก็ตอบมา”

กำลังคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ท่านก็ว่า “ไม่เอาอย่างไร ? ให้พักก็พัก ไม่ให้พักก็จะไป” คิดต่อว่า มีแต่ห้องพระจะพักได้หรือ ? เรายังไม่ตอบท่าน เดี๋ยวพระจะหายหมด ก็ได้ยินเสียงมาว่า “ห้องพระก็พักได้ พระมีศีล ของไม่หาย เป็นพระ รู้จักพระไหม ?”

คิดในใจว่ารู้จัก แต่มีเสียงบอกว่า “ไม่รู้จักแล้วอวดรู้ ศิษย์ตถาคตต้องไม่ทำเช่นนี้” สังขารชักปรุงแต่ง ยังไม่ฉงนใจ คิดว่าพระองค์นี้วิกลจริตกระมัง ไม่รู้จักอยู่ ๆ มาขอพักด้วย ก็มีเสียงพูดดุ ๆ มาว่า “เป็นพระไม่บ้า ไม่วิกลจริต อย่าคิด..เป็นบาป”

คิดต่อ นึกถึงคำพูดหลวงพ่อริม รัตนมุนี ที่ท่านสั่งไว้ก่อนละสังขารเพราะดูพระรูปนี้ รู้ใจไปหมด ก็มีเสียงมาอีก “คิดตัดสินใจได้แล้ว จะให้ตามเงื่อนไขไหม ? ให้ก็บอกมา ไม่ให้ก็จะได้ไป..เสียเวลา” สติจึงกลับมา ตอบว่า “นิมนต์หลวงพ่อ..อนุญาตจำวัดในห้องพระนะ มีห้องเดียว” ท่านตอบมาว่า “ดีแล้ว”