[เถรี]

อาตมาเองโดนมาจนเข็ด วันหนึ่งพังเป็นร้อย ๆ หน พังแบบไม่เกรงอกเกรงใจเลย พุทไม่ทันจะโธก็พังแล้ว เพราะว่ากิเลสมีกำลังเหนือกว่า แต่เอ็งจะเหนือกว่าข้าตลอดไปไม่ได้ ถึงสู้ไม่ได้ก็จะสู้

นึกถึงสมัยโน้น เหมือนอย่างกับเด็กไปสู้กับยักษ์ โอกาสชนะไม่มีเลย แต่ก็จะสู้ ทำอะไรไม่ได้ ขอดึงขนหน้าแข้งเอ็งได้สักเส้นหนึ่งก็ยังดี..! ท้ายสุดทำอะไรมากไม่ได้ก็งับขา ตีไม่ตายเพราะว่ากำลังเราไม่พอ กัดให้คัน ๆ เจ็บ ๆ ก็ยังเอา ต้องสู้ขนาดนั้น

แล้วท้ายสุดจากที่แพ้ตลอด ก็เริ่มมีชนะบ้าง ตอนที่แพ้ชนะก้ำกึ่งกันนี่สนุกที่สุด เพราะต้องลุ้นว่าคะแนนต่อไปใครจะได้ นั่นแหละ..ทำให้ไม่คิดจะพูดกับใครเลย กลัวว่าจะเสียคะแนน