[เถรี]

ปรากฏว่าปี ๒๕๔๔ ก่อนเข้าพรรษา พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชธรรมโสภณ รักษาการเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรีในขณะนั้น ท่านมาบวชพระให้ที่วัดท่าขนุน อาตมาก็เป็นพระคู่สวด ท่านก็บอกอาตมาให้มาช่วยพัฒนาวัดท่าขนุนให้หน่อย เพราะว่าวัดท่าขนุนขณะนั้นเสนาสนะหลายอย่างอยู่ในสภาพที่เริ่มชำรุดแล้ว อาตมาก็ไปทำให้

จากวัดท่าขนุนก็ไปทำต่อที่วัดทองผาภูมิ แล้วก็ไปวัดท่ามะขาม ปรากฏว่าไปป่วยหนักที่วัดท่ามะขาม กลับมารักษาตัวที่เกาะพระฤๅษี ด้วยความที่ไม่ชอบอยู่เฉย ๆ ประกอบกับช่วงที่ไม่อยู่ ๓-๔ ปี พระท่านเบี่ยงทางน้ำไม่เป็น ถึงเวลาก็ปล่อยน้ำเซาะเสียเต็มที่เลย ก็กินพื้นที่เกาะมากขึ้นเรื่อย ๆ จนท้ายสุดเกือบจะถึงตัวอาคารอยู่แล้ว อาตมาจึงต้องสร้างเขื่อนกั้นรอบเกาะ ในเมื่อทำเขื่อนขึ้นมาแล้วเห็นว่าสันเขื่อนกว้าง เพราะว่าอาตมาทำสันเขื่อนเท่าพื้นเดิมที่โดนน้ำเซาะไป เมื่อเห็นพื้นที่เหลือมาก จึงเอาอาคารไม้มาตั้งไว้ รวม ๆ แล้วทั้งใหญ่และเล็กก็สิบกว่าหลังด้วยกัน

สร้างเสร็จตั้งใจว่าคราวนี้จะนอนกระดิกเท้าแล้ว ไม่ทำอะไรอีกแล้ว ได้ ๒ วันเหมือนเดิม อาตมาอยากให้โยมสังเกตว่า อาตมาเป็นคนมีเวลาพักยาวมาก ทุกครั้งจะได้พัก ๒ วันไม่เคยได้เกินนั้นเลย..! พอวันที่ ๓ ท่านอาจารย์สมพงษ์ เจ้าอาวาสวัดท่าขนุนก็สึก บรรดาแม่ชีก็แห่กันมา บอกว่าหลวงพ่อช่วยไปเป็นเจ้าอาวาสทีเถอะ ถ้าไม่ได้หลวงพ่อก็ไม่เอาใครแล้ว เพราะว่าวัดท่าขนุนหลวงพ่อก็เคยมาสร้างไว้ตั้งเยอะแยะ เมื่อเป็นดังนั้น อาตมาก็ต้องโยกย้ายไปอยู่ที่วัดท่าขนุน และได้เริ่มปรับปรุงสิ่งต่าง ๆ ทั้งหลายมาจนบัดนี้

ความจริงแล้วงานนี้น่าจะจัดที่วัดท่าขนุนเพื่อความสะดวกของญาติโยมทั้งหลาย แต่การทำบุญให้พ่อให้แม่นั้นอาตมาถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ในเมื่อเป็นเรื่องส่วนตัว ก็ทำในที่ส่วนตัวของเราดีกว่า แล้วอีกอย่างหนึ่งก็อยากให้ญาติโยมทั้งหลายได้เห็นด้วยว่า จากที่ไม่ได้มาแค่ไม่กี่ปีในความรู้สึกของพวกเรา อย่างที่ครูบาสง่าท่านว่า ดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง