อัปปมัญญา ๔ (ธรรมที่แผ่ไปไม่มีประมาณ)
๑. เมตตา (ความรักใคร่) ได้แก่ ปรารถนาจะให้คนอื่นมีความสุข แผ่ไมตรีจิตคิดจะให้สัตว์ทั้งปวงเป็นสุขทั่วหน้าสม่ำเสมอกันหมดโดยไม่จำกัดขอบเขต ผู้เจริญย่อมกำจัดความพยาบาทเสียได้
๒. กรุณา (ความสงสาร) ได้แก่ ความคิดที่จะช่วยให้คนอื่นพ้นทุกข์ภัยพิบัติต่าง ๆ ที่เขากำลังประสบอยู่ ผู้เจริญย่อมกำจัดวิหิงสา (ความเบียดเบียน) เสียได้
๓. มุทิตา (ความพลอยยินดี) ได้แก่ เมื่อผู้อื่นได้ดีก็มีความสุขแช่มชื่นเบิกบานใจด้วย ผู้เจริญย่อมกำจัดอคติและริษยาเสียได้
๔. อุเบกขา (ความวางเฉย) ได้แก่ การมีใจเป็นกลาง ไม่เอนเอียงไปด้วยความชอบหรือความชัง ในเมื่อไม่สามารถจะช่วยเหลือได้ โดยพิจารณาเป็นกลางว่าเขามีกรรมเป็นของตนเอง เมื่อทำดังนี้จิตก็จะสงบ ผู้เจริญย่อมกำจัดปฏิฆะ (ความกระทบกระทั่ง) เสียได้
พรหมวิหาร ๔ แผ่ไปจำเพาะเจาะจง แต่อัปปมัญญา ๔ แผ่ไปไม่มีประมาณ ไม่จำกัดว่าเป็นใคร
__________________
มารใช้ คนทุกคน ของทุกชิ้น สัตว์ทุกตัว เป็นเครื่องมือในการขวางเรา โดยเฉพาะคนที่เรารักมากที่สุด
(-/\-) (-/\-) (-/\-)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 23-02-2018 เมื่อ 13:46
|