[เถรี]

ดังนั้น..ในเรื่องของการสวดมนต์ทำวัตรของทางวัดท่าขนุนที่กลายเป็นว่า ทำวัตรเช้าเย็นรวม ๓ รอบ ก็มีที่มาที่ไปจากการที่พระเณรใหม่ซ้อมสวดมนต์ แล้วอาตมาลงไปนั่งฟัง จนกระทั่งกลายเป็นว่าเจ้าอาวาสและพระเก่าก็ต้องมาทั้งหมด เพราะของหลายอย่างถ้าหากว่าเราสวดผิดจะติดเป็นนิสัย

อักขระที่เป็นทีฆะต้องออกเสียงยาว ถ้าเป็นรัสสะต้องออกเสียงสั้น “วิพุธัง” พุ ไม่ใช่ พุท แบบเดียวกับ “อุปัชฌาย์” ไม่ใช่ “อุปปัชฌาย์” เรามักจะออกเสียง อุ เป็นเสียง ป.ปลาสะกดเสมอ “กัต๎วานะ กัฏฐะมุทะรัง อิวะ คัพภินียา” ออกเสียง อี เสียงยาว โดยเฉพาะ กัต๎วา ซึ่งเป็นเสียงอะ ที่เป็นอัฑฒสระ ออกเสียงกึ่งเดียวประมาณครึ่งวินาที ไม่ใช่ กัต-ตะ-วา “พุทธัง สรณัง คัจฉามิ” ไม่ใช่ สะ-ระ-ณัง ออกเสียงอะครึ่งเดียว มิ เสียงอิ เป็นเสียงสั้น ลงให้ขาด “อะระหัง” ไม่ใช่ “อาระหัง” ปัจจุบันนี้หลายวัดเผลอเมื่อไรก็เป็น “อาระหัง”