[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : เรากำลังยังไม่พอ ไม่ทันจะจับก็โดนกิเลสลากไปซะไกลลิบแล้ว แต่ท่านที่กำลังพอท่านหยุดมันทัน พอหยุดแล้วก็มาพิจารณาดู เห็นความไร้สาระและมีแต่โทษ ท่านก็วาง ฉะนั้น..เราเองกำลังไม่พอก็ไม่รู้ว่าจะจับอย่างไร

สมัยที่อยู่วัดท่าซุง หลวงพี่สามารถเป็นคนที่ทิพจักขุญาณดี ดูนั่นดูนี่แล้วมาวิพากษ์วิจารณ์กัน ท่านก็เล่าให้ฟัง “เมื่อคืนผมไปหน้าวัด พวกนั้นทำไสยศาสตร์มาอีกแล้ว เสกตะปูพุ่งมาอย่างกับธนูเลย” เราก็ถามว่าแล้วเป็นอย่างไร ท่านว่า “เทวดาโผล่พรวดมาจากไหนไม่รู้ เอาพระขรรค์ค่อย ๆ เคาะที่ละตัว ๆ หล่นหมดเลย”

“กูเพิ่งจะรู้ว่าความเร็วระดับนั้นยังช้ากว่าท่านตั้งเยอะ เราลองคิดดูสิว่า จิตของเราที่เร็วจนกั้นกิเลสได้ต้องเร็วขนาดไหน” ลองดูพี่เขาวิเคราะห์นะ ความเร็วต้องขนาดไหนถึงรู้เท่าทันกิเลสแล้วกันมันทัน ? นั่นเทวดาท่านกันไสยศาสตร์ ไสยศาสตร์มาเร็วขนาดนั้นแต่กลายเป็นช้าของเทวดา ฉะนั้นสภาพจิตของเราที่จะกันกิเลสให้ได้ก็ต้องฝึกหัดให้ได้อย่างเทวดาที่ป้องกันไสยศาสตร์ เอาพระขรรค์ไล่เคาะทีละดอก

อยู่ที่รู้ ถ้ารู้ก็สามารถที่จะป้องกันได้ทัน แต่คราวนี้ความเร็วที่จะรับรู้ได้นั้นเร็วแค่ไหน ที่เห็นต่อหน้าต่อตาเลยก็คือหลวงปู่มหาอำพัน ตอนนั้นท่านป่วย ช่วงก่อนจะมรณภาพไม่นาน ท่านเป็นห่วงงานที่โบสถ์วัดสนามรัตนาวาส ท่านอุตส่าห์สร้างแล้วก็ประดับหินอ่อนตั้งแต่พื้นยันเพดานเลย ท่านไปตรวจงานไม่ได้

คราวนี้มีโยมเขาถวายนาฬิกาประดับมุกเรือนใหญ่แบบตั้งพื้นมา ท่านก็เลยบอกลูกศิษย์ให้เอาไป “ตั้งไว้ตรงกลางด้านประตูโบสถ์ ตรงข้ามกับพระประธานนะ จัดให้ตรงกลางพอดีเลย” ปรากฏว่าลูกศิษย์หายไป วันรุ่งขึ้นมาบอกว่า “เอาไปแล้วครับ แต่ว่าพระครูเจ้าอาวาสท่านบอกว่าตั้งตรงนั้นมองไม่ถนัด ถ้าจะมองต้องกลับหลังมาดู ก็เลยย้ายไปตั้งข้างพระประธานแทน”

หลวงปู่ท่านหลุดออกมา พูดเสียงแข็งว่า “อะไรนะ ทำอย่างนั้นได้อย่างไร” เสร็จแล้วท่านก็ยกมือไหว้ “เออ แล้วแต่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ท่านเถอะ” เห็นชัด ๆ เลยว่าจริง ๆ แล้วพระอรหันต์รัก โลภ โกรธ หลงไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่ครบถ้วน แต่ท่านรู้เท่าทันแล้วก็ปล่อยวาง เร็วขนาดนั้นจริง ๆ

นั่นแสดงว่าอารมณ์กระทบเกิด แต่ท่านกองลงทันทีเลย เราทำอย่างนั้นได้ไหม ? ถึงได้เห็นว่ามหัศจรรย์มากเลย เรื่องนี้คนอื่นอาจจะเห็นเป็นธรรมดา ๆ แต่สำหรับเรา “ชีวิตนี้จะทำได้อย่างนี้ไหม ?”