[ปิยโสฬส]

กราบเท้าหลวงพ่อด้วยเศียรเกล้า

เนื่องด้วยคราวก่อนลูกกราบเรียนหลวงพ่อ

ถึงการพบความพอใจ ไม่พอใจ คราวนี้ ลูกพบว่า เห็นกระบวนการความคิด เมื่อมีเสียงมากระทบจิตมันดิ่งลึกลงไป เห็นว่าเสียงมากระทบ มันรูปสั่นสะเทือนแล้วจิตที่มีอารมณ์สะสมความพอใจ ไม่พอใจเอาไว้ มันจะดึงเอาตรงนั้นมา คล้าย ๆ การทำปฏิกิริยา จิตให้ค่าสะสมตรงไหนมาก ก็จะเกิดเป็นอารมณ์ใหม่ขึ้นมา แล้วจิตก็วิ่งไปจับเป็นของเราปั๊บ (ความหายนะก็พลันบังเกิด)

แต่เมื่อเราเห็น แล้วจดจ้องดู เหมือนจับได้ว่า นี่ไม่ใช่เรานะ เป็นสิ่งใหม่ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เราแน่ๆ มันมีอาการตก คือ ไม่คิดเพิ่ม หยุด หายไปเลยเจ้าค่ะ ก็เป็นอยู่แบบนี้ พอรู้ทัน ก็ตกหายไป ไม่มีอารมณ์เพิ่ม แปลกดีเจ้าค่ะ รู้สึกเหมือนกำลังเป็นเจ้ายุทธจักร ถูกท้าประลองฝีมือตลอดเวลา คนนี้ไป คนนั้นมา คือ ลูกต้องทัน ถ้าไม่ทันมันจะเข้าสู่กระบวนการคิดอีก

และช่วงนี้ มีอาการตัวหายในอิริยาบถบ่อย มันดิ่งลงเป็นขั้นๆ ทำงานก็ตัวหายบางครั้งตกใจว่าไม่มีมือ จะยกอะไรมาทำงาน ขี่รถ ก็ไม่มีตัว เหมือนลอยไป ไม่มีความรู้สึกอะไร ก็งงตรงที่ร่างกายทำงานไปเอง รู้สึกอยู่ข้างในอกเท่านั้น มีความรู้ตัว ข้างนอกดับหมด แต่ไม่มีความกลัวตายนะเจ้าคะ สบายดี ห่วงนิดเดียวตรงที่ถ้าตายไปจะเป็นพรหมลูกฟักหรือไม่ เจ้าคะ?

ลูกพบอีกว่า สิ่งที่ทรยศเราได้เจ็บปวดที่สุด คือ กายเจ้าค่ะ ไม่มีวันพอ ไม่มีวันจบ ทำให้ต้องดิ้นรนดูแลกันไม่จบไม่สิ้น เสื่อมลงเรื่อย ๆ ไม่มีดีขึ้น

กราบขอความเมตตาหลวงพ่อให้ปัญญาและเป็นธงชัยลูกน้อยด้วยเจ้าค่ะ (เห็นหลวงพ่อก็หายคลายทุกข์เหมือนฟ้าสว่าง พอเดินออกจากหลวงพ่อ ก็เหี่ยวคอตก ไม่ทราบทำไมเจ้าค่ะ)

แก้ไขแล้วเจ้าค่ะ สาธุ กราบขอบพระคุณท่านผู้ตรวจทาน