[เถรี]

ก็เพราะว่าเราไปปรุง ไปปรุงด้วยการคิด ทำอย่างไรที่เราจะไม่คิด ? ไม่คิดก็จะเป็นเหมือนก๋วยเตี๋ยวใส่น้ำเปล่า ไม่มีใครกินหรอก แต่คราวนี้สภาพจิตของเราทำอย่างไรถึงจะเห็นโลกเหมือนก๋วยเตี๋ยวใส่น้ำเปล่า ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ

ก็ต้องเร่งใน ศีล สมาธิ ปัญญา ให้มากเข้าไว้ หยุดอารมณ์ใจเราไว้กับลมหายใจเข้าออกเฉพาะหน้า อย่าให้ไปไกลเกินนี้ รู้ตัวเมื่อไรให้รีบดึงกลับมาที่ลมหายใจเข้าออกทันที ถ้าอย่างนี้มีโอกาสรอด แต่ถ้าหลุดจากลมหายใจไปเมื่อไร รัก โลภ โกรธ หลง ท่วมฟ้ามาเชียว..!

หลายคนตอนปฏิบัติธรรมดีมากเลย มีเพื่อนมีฝูง มีสภาพแวดล้อมดี ประคับประคองรักษาใจเอาไว้ได้ รัก โลภ โกรธ หลง กินใจไม่ได้ แต่เผลอหน่อยเดียวกิเลสตีกลับ โดนแล้วโดนอีกไม่เข็ดสักที..!

ถ้ารู้จักเข็ดก็จะรู้จักระวัง พอรู้จักระวังก็จะไม่ให้ผิดอีก ก็จะผิดน้อยลง แรก ๆ เอาแค่ผิดน้อยลงก็พอ

หลายคนก็มาสารภาพว่า "หลวงพ่อเจ้าขา..หนูยังมีกิเลส" มีก็ปล่อยแม่งงสิ..! จะไปยุ่งอะไรกับมัน ? รัก โลภ โกรธ หลง เป็นสมบัติของร่างกาย เราตัดทิ้งได้ที่ไหนกัน ?

"แล้วที่เขาบอกว่าตัดกิเลสละเจ้าคะ ?" เขาไม่ได้ตัดกิเลส เขาแค่ไม่ไปยุ่งกับกิเลส ไม่ยุ่งกับกิเลส ไม่ใช่ไม่มีกิเลสนะ กิเลสมีครบถ้วนเลย

"อ้าว..แล้วที่เขาตัดกันจนกลายเป็นพระอรหันต์ละเจ้าค่ะ ?" อันนั้นตัดด้วยปัญญา ท่านเห็นแล้วว่าเป็นโทษอย่างไร ท่านก็เลยเลิกยุ่งกับกิเลสอย่างเด็ดขาด ส่วนพวกเรานี่เสือนอนอยู่เฉย ๆ ก็ไปแหย่วักนิดหนึ่งซิ..กลัวเสือจะไม่ตื่น..!

การที่เราจะไม่ไปยุ่งกับกิเลสได้ อันดับแรกเลยต้องทรงสมาธิให้ได้ นี่คือเบื้องต้น ของพวกเรานี่ยังไม่ใช่ตัดกิเลส ถ้าทรงฌานได้ก็แค่ละกิเลส..ห่างออกมาหน่อยหนึ่ง ตัดกิเลสนี่ต้องเลิกหรือวางทิ้งไปเลย เพราะเห็นโทษแล้วว่ากี่ชาติ ๆ เอ็งก็พาข้าเกิดแทบเป็นแทบตายอยู่อย่างนี้ เข็ดหรือยัง ? พอหรือยัง ? ถ้ารู้จักเข็ด รู้จักพอก็จะหยุด พอหยุดแล้วก็จะหาทางหนีจากไป ตรงนี้เขาจัดเป็นวิปัสสนาญาณ