นึกถึงสมัยก่อน เวลาที่หลวงพี่ท่านสั่งให้ทำงานอะไร ใจมันก็มักจะคิดว่า "เดี๋ยวก่อนค่อยทำ ไว้แดดร่มหน่อยค่อยทำ ไว้หายอิ่มก่อนค่อยทำ ฯลฯ" แค่คิดในใจ หลวงพี่ท่านพูดขึ้นมาลอย ๆ พลางมองท้องฟ้า (เหมือนบอกกับเทวดา) ว่า
"บุคคลผู้เกียจคร้าน มักผลัดวันประกันพรุ่ง โดยกล่าวกับตนว่า หนาวเกินไปบ้าง ร้อนเกินไปบ้าง อิ่มเกินไปบ้าง หิวเกินไปบ้าง เช้าเกินไปบ้าง สายเกินไปบ้าง...ฯลฯ"
"เอ่อ..เอ่อ ครับ ๆ พอเถอะครับหลวงพี่ ผมรับทราบแล้วครับ ผมจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้แล้วครับ"
หลวงพี่ลดสายตามองหน้า พลางหัวเราะและยิ้มด้วยความสะใจ แฝงนัยอันลี้ลับ
"โธ่! หลวงพี่ครับ บอกผมตรง ๆ คงไม่เจ็บขนาดนี้ นี่ยกธรรมะขึ้นมาพูด แล้วผมจะเอาอะไรมาอ้างได้ละครับ
" (ผมคิดในใจ พลางรีบไปทำงานที่ท่านสั่งในทันที)