[เถรี]

ก็เพราะว่าเราไม่รู้จักคำว่า มัชฌิมาปฏิปทา ซึ่งคือ พอเหมาะพอดี ไม่ได้พอเหมาะพอดีเฉพาะตัวเราใจเราเท่านั้น ต้องพอเหมาะกับกาละคือเวลา พอเหมาะกับเทศะคือสถานที่ด้วย

ไม่ใช่เขาเชียร์กีฬากันเฮ ๆ ลั่นทั้งสนาม แล้วเราก็ไปนั่งสมาธิ..! แบบนั้นไม่รู้กาลเทศะ หรือว่าเขานั่งสมาธิกันทั้งศาลา แต่เราดันไปแช็ตไลน์อยู่คนเดียว..นั่นก็บ้าอีก..!

เรื่องของการปฏิบัติธรรมจึงเป็นเรื่องที่ต้องใช้ปัญญาเป็นอย่างสูง เพื่อที่จะได้ระมัดระวัง ทำตัวให้กลมกลืนกับคนรอบด้าน ไม่ใช่ทำตัวเป็นเม่น หันไปทางไหนก็ทิ่มใส่คนอื่น พอคนอื่นเขาทิ่มกลับมาบ้าง "อ้าว..เราเจ็บ คนอื่นไม่ดีกับเรา..!" แล้วตอนทิ่มเขาไปเยอะดันไม่รู้ตัว..!

สรุปว่าคงต้องบ่นไปเรื่อย ๆ "ที่หลวงพ่อว่ามาทั้งหมดด่าเราชัด ๆ เลย..!" แรก ๆ ในการปฏิบัติธรรมทุกคนเหมือนอย่างกับลูกเต๋าสี่เหลี่ยมทุกด้าน หล่นปั้กลงไปก็อยู่ตรงนั้นเลย เปลี่ยนแปลงอะไรไม่เป็น ปรับตัวไม่เป็น บุคคลประเภทนี้ควรแก่การรับคำสั่งไปปฏิบัติอย่างเดียว คิดงานเองไม่เป็น พลิกแพลงเฉพาะหน้างานไม่เป็น ถ้าสถานการณ์ผิดไปจากความคาดเดาของตนเองก็พังเลย..!

แต่การปฏิบัติธรรมของเรามีอยู่คำหนึ่งก็คือ สัลเลขตา เป็นผู้ขัดเกลาตนเอง ก็คือ ขัดเกลา ทั้งกาย ทั้งวาจา ทั้งใจ ของเรา

โดยมีคนอื่นเป็นแบบอย่าง ภาษาบาลีเรียกว่า ปรโตโฆสะ เสียงสะท้อนจากคนอื่นรอบด้าน

แล้วก็ต้องประกอบด้วย โยนิโสมนสิการ คือน้อมนำมาพิจารณาว่าสิ่งใดสมควรแก่เรา ก็เก็บสิ่งนั้นมาทำ ไม่ใช่ไปยกของเขามาทั้งดุ้น อาตมภาพมีบรรดาเพื่อนผู้ชายที่เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วเยอะแยะ พวกนี้ทำงานเก่งมากและละเอียดมาก ถ้าไปยกการทำงานของเขามาก็แปลว่าใช่ แต่ถ้าทะลึ่งไปเอาจริตกิริยาของเขามาด้วยก็พัง..!