พระอาจารย์ :บังเอิญเฝ้าหน้าห้องท่านอยู่...เลยได้เห็น
หลวงตา : พอหลวงตาพูดอย่างนั้นนะ หลวงพ่อท่านก็บอกว่า “เอ้า...เอาพานมาลูก” เป็นพระคุณมาจนทุกวันนี้แหละ ท่านยกขึ้นเทินหัว ๓ ครั้ง ท่านก็บอก “เออ..เอาไปนะลูกนะ เอาไปไหว้พระในโบสถ์ จำไว้นะ...เรื่องเลวอะไรก็ตาม ถ้ารู้ว่าเลวแล้วก็ไม่มีอะไรหรอก ก็เป็นอนัตตาไป แก้ไขกันไป ถ้ารู้ว่าไม่ดีก็อย่าไปทำซ้ำอีก” ท่านพูดแค่นี้ แล้วก็บอกว่า "ไปได้...ไป"
โห...วันนั้นกินข้าวได้นะ ไม่อย่างนั้นตายแล้วลูก ตายไปนานแล้ว นี่คือความเมตตาของท่าน ท่านสอนชนิดไม่กลัวว่าลูกศิษย์จะขาดใจตาย ถ้าหากว่าแก้ไม่ได้ ทำอารมณ์ไม่ได้ก็น้อยใจตายไปเลย ลงนรกไปเลย
พระอาจารย์ : ทั้งคืนกลืนไม่ลงแม้แต่น้ำ แต่ทำไมตอนเพลฉันข้าวได้เยอะจัง ...(หัวเราะ)...
หลวงตา : ตอนเพลฉันได้เยอะเลย พวกพี่น้องในหอฉันเขามองนะ คือเขาประชุมแล้ว ประชุมไล่ออกจากวัดเลยนะ ก็มองมาทั้งหอฉันเลย พอหลวงตาเดินเข้ามาก็ไม่กล้าพูด กลัวเราจะตาย หลวงตาก็บอก “ฉันข้าวกัน อิ่มก่อนดีกว่า” พูดถึงความเมตตาของท่านก็แค่นี้แหละ หลวงตาไม่รู้อะไรมาก องค์นี้ ...(พระอาจารย์เล็ก)... ท่านจะเห็นจะรู้อะไรอยู่ตลอดเวลา แล้วจะจดจำ
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 15-01-2016 เมื่อ 15:42
|