[ลัก...ยิ้ม]

แกล้งดัดเณร

คราวหนึ่งที่ห้วยทราย ท่านมหาต้องหาวิธีดัดนิสัยเณรที่ชอบร้องเสียงดัง เวลามีอะไรมาทิ่มแทงให้เจ็บด้วยความขบขัน เพื่อให้เณรระมัดระวังมากยิ่งขึ้น ดังนี้
“สัญชาตญาณของมนุษย์เรามันรักษากัน ป้องกันกัน หรือป้องกันตัวอะไรนี้ มันมีของมัน นี่หมายถึงธรรมดา นอกจากจะแกล้งหรือทำตลกเป็นอีกแง่หนึ่ง

ท่านน้อย (ที่ไปอยู่สหรัฐทุกวันนี้) ท่านน้อย หลานท่านสิงห์ทอง ท่านน้อย ท่านอุ่น ตอนนั้นไปอยู่ห้วยทรายด้วย มันเป็นเณร อะไรผ่านนิดหน่อยไม่ได้ แต่ธรรมดานิสัยไม่ชอบพูดนะ เงียบ ๆ แต่อะไรผ่านถ้าเจ็บ.. ว้ากขึ้นเลย เณรร้องนี้เร็ว ‘ว้าก’ ขึ้นเลย

พาเณรนี้เข้าไปเอาไม้กวาด อยู่ในบริเวณวัด เอาไม้กวาดไม้อะไรมา ไปนั้น..พวกปลวก ปลวกไม่ใช่ปลวกเล็ก ๆ น้อย ๆ นะ ปลวกใหญ่

เราก็รู้นิสัยเณรนี้มันร้องเก่ง นี่เป็นนิสัยของมัน พอตื่นนิดหน่อยร้อง ‘แอ้’ ขึ้นเลย พอไปถึงปลวก ปลวกก็ตัวใหญ่ ๆ ไม่ใช่ปลวกตัวเล็ก ๆ มันไม่มีทางก็เดินตามป่าไป มองลงไป เห็นแต่ปลวกเต็ม

บทเวลาจะดัด มีสัญชาตญาณหรือไม่สัญชาตญาณ มันจะดัดกันเป็นยังไง เราไปเห็นปลวกมันเต็มที่ เราก็ทำท่าเซ่อ ทำท่ามองนู้นมองนี้ มันอะไรอยู่แถวนี้ คืออยากให้เณรเซ่อไม่มอง เราก็ดันไว้.. ดันทางที่จะปลอดภัยไว้ เปิดทางที่ปลวกจะฟาดเณรไว้

มันก็เดินไป คอยฟังเสียง ‘ว้าก’ มันมากนะ ปลวกใหญ่ ฟังเสียงมันร้อง ‘ว้าก ๆ’ ร้อง ‘ว้าก ๆ’ เสร็จ เราก็บอกว่า ‘ได้การ ๆ’ คือดัดสันดานเณร เรียกว่าได้การ ไม่ลืมห้วยทราย มันชอบร้อง เณรนี้.. เอะอะร้อง พอดีปลวกฟัดมันเสียเต็มเหนี่ยว เสียงร้องก้าก ๆ เราเลยบอกว่า เออ.. ได้การ ๆ ขบขันดี...”