[ลัก...ยิ้ม]

ดัดคนให้ทันกัน

“... ปลัดอำเภอคำชะอีเขาสนิทสนมกันกับผู้ใหญ่จูม เวลาเขาพูดกับผู้ใหญ่จูม เขาจะบี้จมูกไว้ก่อน ‘ผู้ใหญ่จูมเวลาแต่งตัวนี่ ข้าหลวงสู้ไม่ได้ แต่เวลาเขียนหนังสือเหมือนไก่เขี่ย’

พอดีแกส่งจดหมายมาหาเรา เราอ่านไม่ออก อ่านออกแต่ขำตัวเดียว คือแกชื่อจูม นามสกุล ผิวขำ คำว่า “ผิว” อ่านไม่ออก อ่านได้แต่ “ขำ” ตัวเดียว

สองสามวันแกก็ตามมา แกคงสงสัยอ่านได้มั้ย ‘ท่านอาจารย์ได้รับจดหมายผมแล้วยัง’

‘ได้รับแล้ว’

‘แล้วเป็นอย่างไร อ่านออกไหม’

'ทำไมอ่านไม่ออก ผู้เขียนเขียนได้ ผู้อ่านอ่านไม่ได้มีอย่างเหรอ’

‘ลองอ่านดูซิ’ เราอ่านไม่ออกจริง ๆ นะ เราก็เลยว่า ‘อืออา ๆ ๆ ... ขำ’ เราว่าอย่างนั้น

‘อ้าว ทำไมอ่านอย่างนั้น’

‘ก็เขียนอย่างนั้นนี่’ เราก็ว่า คืออ่านไม่ออกเลย ผิวขำ ผิวก็อ่านไม่ออก ได้แต่ขำตัวเดียว ให้เราอ่าน.. เราก็อ่านอืออา ๆ ๆ ขำ เราว่าอย่างนั้น ทำไมอ่านอย่างนั้นล่ะ อ้าว.. ก็เขียนอย่างนี้นี่ ดัดคนให้มันทันกัน...”