[คิมหันต์]

พระเณรวัดเจ้าไวกำลังทำงาน

เดินจากบ้านโกไลมายังวัดเจ้าไว (หินล้อม) มากราบท่านอาจารย์ใหญ่ธัมมะเสนะ ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ของท่านจันทิมา ท่านเป็นรองเจ้าคณะรัฐมอญด้วย เทียบแล้วคงเท่ากับรองเจ้าคณะภาคของไทย กราบขออนุญาตพักที่นี่ เพื่อรอโยมที่ไปหารถให้เดินทางไปไหว้พระ ท่านแนะนำว่าควรจะมีโยมไปด้วย เพื่อจะได้เหมือน ๆ คนอื่นเขา...

ท่านอาจารย์ใหญ่ให้พวกเราพักในโบสถ์ สังเกตมาหลายที่แล้วว่า ทางพม่าไม่ให้ความสำคัญกับโบสถ์เลย มักใช้เป็นที่พักกันซะทั้งนั้น มีหิ้งพระตั้งพระองค์เล็ก ๆ หน้าตักสัก ๕ นิ้ว เอาไว้สำหรับกราบไหว้เวลาทำสังฆกรรม พระประธานองค์ใหญ่มักสร้างเอาไว้บนศาลารับแขก ท่านนาวินให้คำจำกัดความว่า “เอาไว้อวดแขก” โบสถ์หลังนี้สร้างมาตั้งแต่ปี ๑๙๕๐ อายุมากกว่าอาตมาตั้งหลายปี เก่าแก่คร่ำคร่าเต็มที สร้างด้วยไม้ทั้งหลัง ตั้งอยู่บนตอม่อปูนเก่า ๆ...

“คะหยิ่นจี” เด็กวัดที่ท่านอาจารย์ใหญ่ให้มาคอยรับใช้ อยู่ ๆ ก็ล้มตึงชักตาตั้งไปเฉย ๆ..! ท่านนาวินวิ่งไปตามคนมาช่วย อาตมาจับตัวดู มันเกร็งแน่นแบบคนเป็นตะคริว จึงว่าคาถา “นะโมพุทธายะ” เป่าจากหัวลงไปทางเท้า มันหายเกร็งลุกพรวดขึ้นทำท่าจะวิ่ง อาตมาล็อกคอเอาไว้ ว่าคาถา “ภะสัมสัมวิสะเทภะ” ตบกระหม่อมเปรี้ยงเดียวรู้สึกตัวทันที..!

พระ เณร เด็กวัด วิ่งกรูกันตามท่านนาวินมา พอเห็นเหตุการณ์ปกติ เลยยืนงงกันหมด “ปกติแล้วพอชักขึ้นมา มันจะทำร้ายคนอื่น ท่านอาจารย์ใหญ่สงสาร จึงให้มาอยู่วัด จะได้ไม่ทำความเดือดร้อนให้กับครอบครัวตัวเอง..!” ท่านนาวินบอก “อ้อ...แล้วคุณก็เผ่นโดยไม่บอกผมเลย..!” คะหยิ่นจีควักยาออกมากิน มันรู้ตัวขนาดพกยาติดไว้ประจำ แต่ปุ๊บปั๊บเป็นขึ้นมา ยาก็ช่วยไม่ได้ พวกเขาสงสัยกันใหญ่ว่าทำไมคราวนี้มันหายง่ายนัก..!

อาตมาตัดบทว่า เห็นมันชักเลยล็อกเอาไว้จนหายเป็นปกติ ทุกคนทำท่าไม่เชื่อ แต่เห็นอาตมาไม่พูดเลยต้องกลับกันไปแบบงง ๆ ถ้ามันเป็นอาการทางสมองคงจะกำเริบอีก แต่ถ้าเป็นเพราะไสยศาสตร์ รับรองว่าหายขาดแน่นอน ขืนบอกพวกเขาไปแบบนี้ มีหวังต้องมาเป็นหมอเถื่อนรักษาโรคพิลึกพิลั่น ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี..!