[เถรี]

แบบเดียวกับใน ภัทเทกรัตตสูตร ที่ท่านสอนว่า อะตีตัง นานวาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง อย่ามัวแต่ไปกังวลหวนถึงอดีต อย่าไปฟุ้งซ่านถึงอนาคต ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ เราต้องอยู่กับปัจจุบันนี้เท่านั้น ถึงจะรู้แจ้งได้

อดีตเปรียบเหมือนอย่างกับรถที่ออกจากท่าไปแล้ว หรือเครื่องบินที่บินไปแล้ว Take off ไปแล้ว แล้วเราจะไปขึ้นอย่างไร..? คำว่า Take off นี่ประหลาดมาก ก็ในเมื่อ off แล้ว จะขึ้นได้อย่างไร ? ทำไมไม่ใช้ว่า Take on ? ก็พอ ๆ กับคำว่า Shut up ที่ให้หุบปาก ทำไมไม่ใช้ว่า Shut down ? อาตมาเป็นคนขี้สงสัย ถ้าใครคุยด้วยนี่ปวดหัวตายเลย..!

ส่วนอนาคตเป็นเครื่องบินที่ยังไม่มาจอดในลานเลย "เรียนท่านผู้มีเกียรติทราบ ขณะนี้ทางสายการบิน..ขออภัยต่อผู้โดยสารที่ต้องเรียนแจ้งว่า เครื่องจากกรุงเทพมหานครยังมาไม่ถึง" ก็บอกตรง ๆ ไปสิว่าเลื่อนกี่ชั่วโมง..! ในเมื่อยังมาไม่ถึงเราก็ขึ้นไม่ได้

แปลว่าอดีตก็ไม่มีประโยชน์ ไปหวนหาอะไรอยู่ อนาคตก็ไม่มีประโยชน์เพราะยังมาไม่ถึง คิดไปก็ฟุ้งเปล่า ๆ ก็เหลือแต่ตอนนี้ เครื่องบินเที่ยวที่อยู่ตรงหน้าเรานี่ ขึ้นให้ทัน ซื้อตั๋วหรือยัง ? เช็คอินเรียบร้อยไหม ? ฝากกระเป๋าเรียบร้อยไหม ? ที่แน่ ๆ ก็คือเดินไปถึงประตูขึ้นเครื่องทันไหม ?

อาตมภาพเคยตาลีตาเหลือกสุดชีวิตอยู่ครั้งหนึ่ง ตื่นขึ้นมาก็ตั้งหน้าตั้งตา "โม่" วิทยานิพนธ์ปริญญาโท หันไปดูนาฬิกา ตายห่..อีก ๒๐ นาทีจะ ๖ โมง จะต้องขึ้นเครื่อง ๖ โมงเช้าเพื่อลงไปหาดใหญ่ คว้าสังฆาฏิ อังสะ สบงสำรองได้ โยนลงกระเป๋า ห่มคลุม แล้วเผ่นพรวดออกจากบ้าน โบกแท็กซี่ "ไปให้ถึงสนามบินดอนเมืองภายใน ๒๐ นาที..!" แท็กซี่ก็โกยสุดชีวิตเหมือนกัน เหยียบกระจายเลย..!

ไปถึงสนามบินดอนเมือง ๐๕.๕๕ น. ค่ารถ ๒๖๗ บาท ให้ไป ๔๐๐ บาทเลย วิ่งไปเช็คอิน เจ้าหน้าที่บอกว่า "ไม่ต้องค่ะ นิมนต์ขึ้นรถเลย" เขาเอารถกอล์ฟมาจอดรอ..เหลือมึงคนเดียวแหละ..! งานนั้นทำวิทยานิพนธ์เพลิน พอคิดออกว่าจะเขียนอะไรก็พิมพ์ไปเรื่อย ลืมไปว่าต้องไปขึ้นเครื่อง..!