[สายท่าขนุน]

สรุปความว่า พระพุทธเจ้าทรงอุบัติมาในโลกนี้แล้ว
ทรงพัฒนาทั้งโลกและธรรมเป็นของคู่กันไป
แต่ทางโลกมีกิเลสตัณหาหุ้มห่ออยู่มากจนไม่สามารถที่จะเปลื้องออกได้
โลกจึงเจริญไม่ทันธรรม
ส่วนธรรมนั้นถึงจะมีกิเลสตัณหาปะปนอยู่บ้าง
แต่คนส่วนมากพากันพยายามแก้ไขให้น้อยลง ธรรมจึงเจริญรุดหน้า
ผู้มีธรรมอยู่ในใจแล้ว โลกย่อมค่อยจางหายไปจากจิตใจคนนั้น
ธรรมจึงเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นในจิตใจคนนั้น
เรื่องนี้จะยกตัวอย่างให้ดู