[ตัวแสบจำเป็น]

จุดสำคัญอยู่ตรงที่ว่า การตั้งใจเกินไปเป็นส่วนเสีย เป็นสิ่งที่เสียมากต่อการปฏิบัติ
นี่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราตั้งใจเกินไป หรือว่าเราตั้งใจน้อยไป เขาเอาอะไรมาเป็น
เครื่องวัด ข้อแรก.. ขาดเมตตา ขาดกรุณา ขาดมุทิตา แล้วก็ขาดอุเบกขา
นี่คือสิ่งที่เป็นเครื่องวัดข้อแรก จำไว้นะ ว่าเรากำลังตั้งใจเกินไป

คนตั้งใจปฏิบัติเกินไป มันจะไม่สนใจคนอื่น พอเราไม่สนใจคนอื่น เราไม่ใส่ใจที่ใคร
จะเป็นอะไร ยินดีก็ไม่ยินดีกับเขา เมตตามันก็ไม่มี สงสารก็ไม่มี วางเฉยก็ไม่วางเฉย
กับใครหรอก ก็ไม่ได้เมตตาตั้งแต่แรก จะไปวางทำไมล่ะ เป็นอย่างนั้น ก็เลยเอาแต่
เรื่องของตัวเองเป็นหลัก พอเอาตัวเองเป็นหลัก ก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องของใครเขา

ใครเขาอย่างนั้น ใครเขาอย่างนี้ ก็เหมือนกับ.. แตะเราไม่ได้นะ แตะต้องเราไม่ได้
แตะแล้วเราขึ้นน่ะ อา... แตะเป็นขึ้นก็แล้วกันล่ะ นี่เครื่องวัดข้อที่หนึ่งนะ เอาไปวัดใจเรา
คนปฏิบัติเธอไปดูเอาเถอะ ไม่ว่าใคร เขาไม่วัดกันที่ว่า ใครมีความรู้ความสามารถ หรือว่า
ใครมีทิพยจักขุญาณเก่งกาจ รู้โน่นรู้นี่ พยากรณ์เรื่องนั้น พยากรณ์เรื่องนี้ ถูกแม่นยำ
มันจะแม่นก็ได้ ไม่แม่นก็ได้ ก็แล้วแต่เถอะนะ แม่นบ้างไม่แม่นบ้างมันก็มีแหละ
บางทีมันฟลุกแม่นขึ้นมาล่ะ มันก็มีถูกไหมล่ะ?

แต่ถ้าพรหมวิหาร ๔ ไม่มีนะ นั่นแสดงว่าเธอน่ะ กำลังถูกครอบเข้ามาอยู่ในขอบข่ายของ
อุปกิเลสเต็ม ๆ สามารถยกตนข่มคนอื่นก็ได้ ตีตัวเสมอคนอื่นก็ได้ ลบหลู่คนอื่นก็ได้
ถูกไหมล่ะ? มันมีแล้วนี่ คือไม่มีคำว่ามุทิตาแล้วน่ะ และไม่มีเมตตาและกรุณากับใครเขาน่ะ
เอาแต่เรื่องของตัวเอง แล้วก็ยกตัวเองขึ้นมาให้มันสูงขึ้นกว่าคนอื่นเขา หลังจากนั้นก็จะแสดง
อาการเหมือนเชิดน่ะ ก็เดินเชิด (หัวเราะ) รู้จักเดินเชิดไหม? เชิดเลยเรา

ท่านจิตโต ๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๓ ณ บ้านสบายใจ