[เถรี]

ทำอย่างไรที่เราจะมีความรู้สึกว่า อานาปานสติหรือว่าลมหายใจเข้าออกนั้น เป็นเหมือนกับเชือกช่วยชีวิตของเรา เหมือนกับเราตกสู่ก้นเหว แล้วมีเชือกช่วยชีวิตอยู่เส้นหนึ่ง ซึ่งก็คือลมหายใจเข้าออกนี้ ให้เราได้ค่อย ๆ ป่ายปีนกลับขึ้นไปสู่เบื้องบน ทำความรู้สึกเหมือนกับว่า เราหายใจเข้าออกครั้งหนึ่ง ก็คือการที่เราปีนขึ้นไปได้สักศอกหนึ่ง ถ้าเรารู้สึกว่าลมหายใจเข้าออกคือเชือกช่วยชีวิตของเรา กำลังใจของเราก็จะเกาะมั่นคง เพราะเกรงว่าถ้าปล่อยมือจากเชือกช่วยชีวิตเมื่อไร เราก็อาจจะตกเหวตาย

แต่คราวนี้เมื่อท่านทั้งหลายกำหนดกำลังใจอยู่ที่ลมหายใจเข้าออกแล้ว เมื่อกำลังใจทรงตัว ให้ทำงาน ๒ อย่างด้วยกัน อย่างแรกก็คือซักซ้อมให้เกิดความคล่องตัว สามารถเข้าหรือออกสมาธิแต่ละระดับได้อย่างที่ตัวเองต้องการ งานอีกอย่างหนึ่งของเราก็คือ ตั้งสติประคับประคองอารมณ์การปฏิบัติภาวนานั้น ให้อยู่กับเราให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

โดยมากเมื่อปฏิบัติภาวนาจนกำลังใจทรงตัวแล้ว เมื่อเลิกจากการปฏิบัติ ลุกขึ้นมาเราก็ทิ้งไปหมด ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น โอกาสที่จะก้าวหน้าของเราก็ไม่มี ทำอย่างไรเราจะรักษาการปฏิบัติเอาไว้ได้ ก็คือสามารถกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกพร้อมกับคำภาวนา ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบใดก็ควรที่จะทำให้ได้ คือต้องอาศัยเชือกช่วยชีวิต ได้แก่ลมหายใจเข้าออกนี้เป็นหลัก