[เถรี]

ทุกท่านตั้งกายให้ตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า กำหนดความรู้สึกทั้งหมดตามลมหายใจเข้าออกของเรา หายใจเข้าความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออกความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจออกมา

หายใจเข้าพร้อมกับคำภาวนาที่เราถนัด หายใจออกพร้อมกับคำภาวนาที่เราถนัด การกำหนดลมหายใจเข้าออกนั้นเพื่อสร้างสมาธิที่มั่นคงให้เกิดแก่เราก่อนในเบื้องต้น แล้วหลังจากนั้นเราจะได้ใช้กำลังสมาธิไปในการพิจารณาข้อธรรมต่าง ๆ ตามที่เราต้องการในภายหลัง

เมื่อกำหนดลมหายใจเข้าออก จนกำลังใจทรงตัวดีแล้ว ก็ให้กำหนดใจแผ่เมตตาไปสู่สรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกภพทุกภูมิ ทุกหมู่ทุกเหล่า ขอให้เขามีความสุข ขอให้เขาทั้งหลายพ้นจากความทุกข์ ขออย่าได้พยาบาทเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย การกำหนดใจแผ่เมตตานั้น เมื่อกำหนดออกไปจนสุดประมาณแล้ว ก็ให้ดึงกลับมาอยู่กับตัวของเราแล้ว หลังจากนั้นก็แผ่ขยายกว้างออกไปอีก แล้วดึงกลับเข้ามาอีก ซ้อมทำอย่างนี้ทุกวันจนคล่อง สามารถที่จะทรงกำลังใจในเมตตาบารมีก็ดี ในส่วนของพรหมวิหารทั้ง ๔ ก็ดี ได้อย่างฉับพลันทันทีที่ต้องการ จึงจะถือว่าเราสามารถกระทำกรรมฐานในส่วนของพรหมวิหาร ๔ ได้


เมื่อกำลังใจของเราเปี่ยมไปด้วยเมตตา เราก็มาทบทวนศีลของเราทุกข้อ ดูว่าศีลของเราในช่วงที่ผ่านมา ถือว่าในวันนี้ก็แล้วกัน ศีลข้อใดข้อหนึ่งได้บกพร่องหรือไม่ เรามีโอกาสที่จะฆ่าสัตว์หรือทำร้ายสัตว์ให้ลำบาก เราได้งดเว้นหรือไม่
เรามีโอกาสขโมย หยิบฉวยสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ เราได้ตั้งใจละเว้นหรือไม่
คนที่เขารัก ของที่เขารัก เรามีโอกาสล่วงละเมิด เราได้งดเว้นหรือไม่
เรามีโอกาสที่จะพูดในสิ่งที่ไม่เป็นจริง เราได้งดเว้นหรือไม่
เรามีโอกาสที่จะเสพสุรา ยาเสพติดใด ๆ ก็ตาม เราได้งดเว้นหรือไม่

ถ้าหากว่าสิกขาบทข้อใดข้อหนึ่งของเราบกพร่อง ให้ตั้งใจว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์ แล้วตั้งหน้าตั้งตารักษาสิกขาบทต่อไป แรก ๆ ก็จะลำบากเพราะเราต้องรักษาศีล แต่เมื่อระมัดระวังรักษาไปนาน ๆ ความเคยชินบังเกิดขึ้น คราวนี้ศีลทั้งหลายจะย้อนกลับมารักษาตัวเราอีกวาระหนึ่ง